Bu gece son
Kalem i bırakıp sana veda edeceğim.
Koskoca bir ömür bir hoşça kala bırakacak kendini.
Son satırlarımı yazmak ne kadar da zor geliyor bana,
Yazmayı yasaklıyorum kendime, artık can yakmayacak ellerim.
Kelimeler de işkenceye maruz kalıp ağlamayacak.
Zihnimin içindekileri de salıverdim başım rahat.
Gerçi ismin dil ucunda uçmaya yelteniyor amma,
Yavru bir güvercinin ilk uçma deneyimi gibi.
Bir iki denemeden sonra elbet özgürlüğünü bulacak.
Olur ya ismin kapımı çalarsa eğer, evde kimse yok,
Elbet bir gün bu yolu da şaşırır.

Biliyor musun?
Her ismini andığımda sayfalar yıpranmayacak ,
Kelimelerim artık sayfalarda boğulmayacak,
Virgül koyulmayacak her cümlenin sonuna,
Vurgularım noktayla son bulacak.

Anlıyor musun?
Ben artık düşünmek istemiyorum seni,
Başımı yastığa koyduğumda uyumak istiyorum,
Ben kendimi sensiz yaşatmak istiyorum.
Ben aslında kendimi sadece kendimi istiyorum
Seni de ardımdan ıslanmış sayfalarda,
Kendini bulma ümidiyle baş başa bırakıyorum.

HOŞÇA KAL…