Bir Dilki Bahar Yürüdü


Geçmiş zaman galiba
Baharın yürüdüğü diyar
Düşlerin tavan arasında olmuşlukla
Perişanlığa uğradığı bir anda
Susmak çıka gelir kan topladığın ağzında
Kussan olmayacak bu durumda
Bu kadar çok bilmediğin kelime varken
İçini boşaltmak hiç doğru değil aslında

Kendime katlim belirginleşirse
Birkaç kelime dizilir yüreğime
Sonra düşer boğazımdan sessizce
Ve dizilir yere
Yerse baharın yürüdüğü diyar
Yani geçen zaman
Adınla durduramadığın
Unutamadığın yaşam

Vurulduğun yani üst üste kurşunlar yediğin
Yinede Kanamadan yürüdüğün
Durmadan aksiliğini küstürdüğün
Belki kendine küstüğün
Dakikalarla bana
Saniyelerce sana
Salisenin hesabını soramadığın yalnızlığınla
Kıştan kaçmış baharı öldürüşün
Ve gömüşün yeşillikler altına

İşte bu yüzden yürümemeli bahar
Yeri güzel geçmiş zaman galiba

Sonrasında umursamadan
Düşürmüştü işte dalına çiçek düşen ağaç
Çocuk umutlarını onların
Durur mu onlar
İşeyip dibine kaçıp gitmişlerdi
Köküne kadar pisliği yaşıyordu
Aptal olmuş kendinden geçiyordu
Aptallığı da kendinden bilirdi


Zıkkımın içine tomurcuk kattı
Tekmeyi yediğinde
Yere düşen ham meyve kanadı
Kan akarken damarı büyüdü
Öteden esti
Kımıldadıkça bitti
Paramparça gövdesi
Bahara yenildi


Yaprak döktü
Yazmasıydı giydiği yeşil
Doladıkça kuru dallarına
Tam belki ağır aksak
Belki de bir tutam
Düştü başına
Kara buluttan kalma bir parça ak

Tavada pişen aş ölü bahar dalıydı bu sefer
Her şeyi talan etmişti
Güğüm içinde kendini temizlemekten hiç vazgeçmedi
Böğründen kendini söküp gitmişti
Yani namussuz bahar küfre yenildi
Yürüdü gitti



ninem konuşur gibi