Bütün o vezinler, o katı kurallar, mısraları bir hizaya sokma zorunluluğu... Bazen ruhum, o ölçülü, simetrik bahçeden fırlayıp atmak istiyor kendini. Tam da o iki kelimenin, o iki hecenin arasındaki boşluğa. Çünkü gerçek anlam, daima orada, söylenmeyenin bıraktığı o nefes boşluğunda saklı.

Şimdi bir masanın başındayım. Elimdeki kalem ne Hece sayıyor ne de Fâ’ilâtün veznini tartıyor. Sadece bir akış var. Aklımın gölgesi, kalbimin göçü. Düşünce bir nehir gibidir; ona kanal açamazsın, sadece yatağını serbest bırakırsın.

Bugün şiirim; bir mektup, bir itiraf, unutulmuş bir rüyadan kalma yarım kalmış bir cümle. Ne bir kafiye bekleyin benden, ne de bir nakarat. Sadece, bu anın gürültüsü içinde kaybolmadan önce tutulan o son nefesi veriyorum. Bu, tüm dillerin bittiği yerdir. Ve tüm dillerin yeniden başladığı...