Oysa aşk, biliyor musun, hiç de öyle büyük laflarla kurulmuş bir şey değilmiş. Tıpkı şu an oturduğumuz bank gibi, sessiz ve sıradan. Senin yanımda oluşun, bu şehrin en karmaşık melodisine bile bir huzur katıyor. Gözlerin, evet, senin o deniz kabuğu rengindeki gözlerin... Baktıkça, yüzümde tuzlu bir esinti hissediyorum. Sanki kilometrelerce yol gelmiş de, tüm o yorgunluğu bu anda, bu sana ait huzurda bırakmış gibi.

Şimdi, rüzgâr saçlarını okşuyor. Sanki kıyıya vuran küçük, beyaz köpükler gibi... Her telinde, uzak bir geminin sesi gizli. Ve ben, o geminin demir attığı tek liman olmak istiyorum.

Elimi tuttuğunda, tüm o kalabalık sahiller, gürültülü martılar ve telaşlı dalgalar duruluyor. Geriye sadece senin o avuç içindeki sıcaklık kalıyor. Bir de, hani o yaz akşamları burnumuza gelen, yosunla karışık o tatlı deniz kokusu... İşte bizim aşkımız da öyle, nefesi tazeleyen, biraz hırçın ama hep oraya ait. Sonsuz bir maviliğe doğru, sessizce, el ele yürüyoruz.