Hikaye 5: İki Farklı Koku: Köpek Pamuk ve Kedi Tekir
Yazar: Hüseyin TURHAL
Aynı bahçede yaşayan iki komşu vardı: Bembeyaz, tüylü ve aşırı heyecanlı Köpek Pamuk ile çizgili, asil ve son derece sessiz Kedi Tekir.
Pamuk’un hayatı “Hav hav! Gel oyun oynayalım! Hadi koşalım! Hadi topu yakala!” nidalarıyla geçerdi.
Tekir’in hayatı ise “Miyav. Beni rahat bırak. Güneşte uyuyacağım. Gürültü yapma.” sözlerinden ibaretti.
Bu iki komşu, tıpkı yağmur ve güneş gibiydi; bir arada olmaları çok zordu. Birbirlerinin kokularını bile sevmezlerdi.
Pamuk, Tekir’in yanına yaklaştığında, Tekir hemen kuyruğunu diker, hırlar ve bir ağacın tepesine tırmanırdı.
Tekir, keyifle güneşlenirken Pamuk yanından hızla koşarak geçtiğinde, Pamuk'un havlaması Tekir'in uykusunu kaçırır ve onu sinirlendirirdi.
“Sen neden bu kadar gürültücüsün?” diye sorardı Tekir.
“Sen neden hiç oynamıyorsun? Bu ne tembellik!” diye cevap verirdi Pamuk.
Bir öğleden sonra, bahçeyi sulayan küçük bir çocuk, su hortumunu açık unutmuştu. Akşam olduğunda, bahçenin ortasından geçen küçük toprak yol, büyük bir çamur gölüne dönüşmüştü.
Pamuk, akşam yemeği için koşa koşa mutfağa giderken, çamur gölünü fark etmedi ve "Cumbo!" sesiyle ortasına düştü! Bembeyaz tüyleri şimdi kahverengi çamurla kaplanmıştı.
Pamuk çamurdan çıkmaya çalıştı, ama çırpındıkça daha derine batıyordu. Panikledi ve yüksek sesle HAV HAV! diye ağlamaya başladı.
Tekir, her zamanki yüksek duvarın üzerinde, temiz bir köşede Pamuk’un çaresizliğini görüyordu.
Normalde Pamuk’un gürültüsünden şikayet ederdi ama bu sefer, Pamuk’un sesindeki korku farklıydı.
Tekir, içinden "O kokuşmuş, gürültücü köpek..." diye düşündü. Ama sonra çaresiz Pamuk'un yalvaran bakışlarını gördü.
Tekir, hızlıca duvardan atladı. Koşarak gölün kenarına geldi. Çamur çok kaygandı ve Tekir de dikkatli olmalıydı.
“Pamuk! Sakin ol! Çırpınmayı bırak!” diye miyavladı.
Pamuk hıçkırarak, "Çıkamıyorum! Çok kaygan!" dedi.
Tekir hemen bir çözüm düşünmeye başladı. Ne Pamuk’un kolu, ne de Tekir’in bacağı uzundu.
Tekir, hızla yakındaki büyük, kalın ve sağlam bir dal parçasını fark etti. Ama dal, çamur gölünden biraz uzaktaydı.
"Pamuk," diye bağırdı Tekir. "Biraz daha uzan! Ben o dalı buraya doğru çekeceğim!"
Tekir, tüm gücünü kullandı. Dalı dişleriyle yakaladı ve kaygan toprakta sağlam durmaya çalışarak, ağır ağır çamur gölüne doğru itti.
Pamuk, tüm gücünü toplayarak çamurun içinden uzandı ve dalı yakaladı. Tekir’in yardımıyla, kendini yavaş yavaş, çamurdan dışarı çekmeyi başardı.
Pamuk, ıslak, çamurlu ve titrek bir halde kurtulmuştu. Hemen Tekir’in yanına koştu, ama çamura bulanmış haliyle ona sarılmaktan çekindi.
“Tekir,” dedi Pamuk, sesi titreyerek. “Beni kurtardın. Teşekkür ederim. Ben… Ben çok korkmuştum.”
Tekir, çamurlu Pamuk’tan bir adım geride durdu ama kuyruğu sevgiyle sallanıyordu.
“Önemli değil, Pamuk,” diye miyavladı Tekir. “Senin kokun benim için çok farklı, ama hiçbir koku, arkadaşlığın kokusundan daha önemli değildir.”
Pamuk o günden sonra daha az gürültü yapmaya, Tekir ise ara sıra Pamuk'la küçük bir oyun oynamaya başladı.
İkisi de öğrendi ki, ne kadar farklı olurlarsa olsunlar, tehlike anında birbirlerine güvenebilirlerdi. Farklı kokular, farklı huylar önemli değildi. Asıl önemli olan, ihtiyaç anında birlik olabilmekti.
Verilmek İstenen Mesaj:
Farklılıklarımızı sevmeliyiz, ama zor zamanlarda bir araya gelmeyi bilmeliyiz. En iyi işbirliği, en zıt görünen arkadaşlar arasında bile mümkündür.