Kalbine Giremeden Çıktığım Kadın

"Kapını hiç çalmadım, ama içini ezberledim."

1. Bab: Eşiğinden İçeri Hiç Girmedim

Senin kalbine varamadım.
Ama yolunu adımladım yıllarca.
Sustun.
Ben sustuğunun içinde bin mânâ aradım.

Sana hiç “Ben buradayım” diyemedim.
Ama her yalnızlığında
sana gizlice refakat ettim.

Ben o kapının önünde yıllarca bekleyen
ama tokmağına el süremeyen adamım.
Çünkü biliyordum:
Senin kalbine ancak yitmiş bir şiirle girilir.

2. Bab: Kendini Saklayan Kadın

Sen güzelliğini göstermiyordun.
Sen ruhunu örten
bir perdeyle konuşuyordun benimle.

Çırılçıplak değildin hiç,
ne tenin ne kalbin…

Sen,
çıplak ruhu korkutan bir zarafettin.

Bir kadındın,
gözlerini sevmenin bile
fazla geldiği bir sessizlikle bakıyordun dünyaya.

3. Bab: Girdiğim Her Kalpte Sen Eksiktin

Ben sana ulaşamayınca,
senden uzak olan her kadında
sana ait bir şey aradım.

Ama hep eksik kaldı.
Ya sesi senin kadar duru değildi,
ya gülüşü senin kadar buruk.

Hiç kimse
senin gibi anlatmadan anlatmadı kendini.

Ve ben hep sustum…
Çünkü senin suskunluğuna alışmıştım.

4. Bab: Bana Kalbi Açılmayan Kadın

Senin kalbin,
başka zamanlara, başka adamlara kapı aralamıştı belki.
Ama bana hep kapalıydı.
Ya da ben,
kapıdan değil,
ruhundaki yangından girmek istedim sana.

Sana şiir oldum,
sen beni anlamadın.
Sana bakış oldum,
sen gözlerini kaçırdın.

Ama ben seni suçlamadım.
Çünkü bir kadın,
ancak güvende hissederse kapılarını açar.
Ben sana güven değil,
gölge gibi bir aşk getirdim belki.

5. Bab: Giremediğim Kalbin Etrafında Döndüm Yıllarca

Aşk, bazen bir şehrin etrafında dönüp
hiç girememekmiş içeriye.
Ben seni sadece sevdim,
hiç sahip olmadan.

Ve bu yüzden
hiç kirlenmeden kaldı içimdeki Nihal.

Sana şiir yazmamın sebebi
sana varamamamdı.
Varsaydım, susardım.
Ama ulaşamayınca
seni hep anlatmak istedim.

“Ey Nihal,
Kalbinde bana yer yoktu belki.
Ama ben senin o kalbine girememiş hâlimle oldum sana ait.”

“Beni içeri almadın…
Ama ben senin eşiğinde adam oldum.”