NİHAL’İN SIRRA DÖNEN GÖLGESİ

Gece, omuzlarıma değil
ruhuma indi bu kez, Nihal—
sessiz bir kıvılcım gibi
tenimde gezen o ince dalga
varlığının karanlıkta bıraktığı
derin bir işaretti.

Senin adın,
gökyüzüne çizilmiş kırmızı bir damardır sanki;
her harfi, içimde unutulmuş
bir nehrin kıyısını yoklar
ve ben her defasında
bir adım daha yaklaşırım
hiç kimsenin görmediği o menzile.

Sen geçtikçe içimden,
dizlerimde bir esenlik,
tenimde bir sükût açılır;
sanki görünmez bir dergâh
yavaşça kapılarını aralar bana.
Belki de aşk dediğimiz şey—
bir bedenin titreyişiyle başlayan
ruhun kendini hatırlama hâlidir.

Saçların…
bir ibarenin sonunda bırakılan
sonsuzluk işareti gibi:
her tel, içime eğilen
ince bir vahiy taşıyor.
“Dokun” diyorsun
ama dokunmak
bir ten meselesi değil artık;
varlığının gölgesine bile eğilince
içimdeki eski çöller
suyla buluşuyor.

Ben, sana yaklaşırken
toz olup savrulan benlik—
ve küllerimin arasından
yeniden nefes alan bir hakikat
uyanmaya çalışıyor.

Nihal…
senin teninden yükselen o koku
bir arzudan çok
zamana yazılmış gizli bir hatırlatmadır:
Aşk, bazen en kırılgan yerimizde saklı duran
bir soru işareti,
bazen de usulca içimize çöken
yanmaya razı bir duadır.

Bu gece her şey seninle konuşuyor:
rüzgâr, gölge, sessizlik
hatta yıldızların bile
senin adını fısıldayan bir dili var.
Onlar bana şunu söylüyor:
aşk, bir varlığa değil—
bazen yokluğun içinden süzülen
mavi bir nefese tutulmaktır.

İşte ben,
o nefese her dokunduğumda
yalnız tenim değil
zamana dair tüm inançlarım
yeniden titriyor.

Çünkü sen, Nihal;
karanlığın içinden geçen
en ince ışık çizgisi,
ruha değip kaybolan
en zarif sır,
varlıkla yokluk arasında
duran bir metafizik susku gibisin.

Ve ben—
senin kızıl gölgende yürüyen
yalnız bir yolcu,
yanmaya razı bir derviş
ve o sırra
her gece biraz daha yaklaşan
dünyevî bir âşık…