“Yalnızlığı en güzel taşıyan kadının hatırına...”

1. Bab: Sürgün Edilmiş Bir Bahar

Ben seni
bir memleketin yitirdiği bahar gibi sevdim,
ağaçlarının çiçek açmadan kesildiği,
göğünün betona yenik düştüğü
bir sessiz ilkbahar gibi...

Sen kendini
kendi yüreğinden sürmüş bir kadındın,
her umut kırığına bir dalga susmasıyla cevap veren
ve ne zaman gülümsesen
bir yerlerde bir çocuk ağlayan...

Senin içindeki şehir çoktan haritadan silinmişti.
Kimse bilmezdi;
hangi dilde dua ediyorsun,
hangi dilde yıkılıyorsun.

Ben öğrendim.

2. Bab: Unutulmuşluk İlmi

Senin yüzüne yazılmış yalnızlık
yıldızsız bir sema gibiydi.
Ne zaman gözlerin gözlerime değse
bir kıyamet ertelenirdi içimde.

Ve sen bilmezdin belki
ama her gece
kendini unutmakla beni hatırlıyordun.

Sana dokunmadan sevmenin ne demek olduğunu
seninle öğrendim.
Çünkü sen
yatağındakini değil, yüreğindekini aldatandın.

Ve ben,
kalbimde sana benzeyen boşluklara sığındım.

3. Bab: Kendi Enkazında Kendine Seslenen

Senin içinde
tarih kitaplarına girmemiş bir isyan vardı.
Ne molotoflar patladı iç savaşında,
ne bildiriler dağıtıldı.
Sadece
bir kadının sesi yankılandı sokak aralarında:
“Kırıldım, ve hâlâ buradayım…”

Ben sana sarılamadım.
Ama sen bana hiç bakmadığın halde
her gözyaşını alnıma yazdın.

Sen, kendi gövdesinde taşıdığın sığınaksız evdin.
Ben, dış kapısında adımı unuttuğun misafirdim.

4. Bab: Memleketin Kadını

Senin kalbin, Nihal’im,
bir halk müziği gibiydi;
eski plaklardan yükselen,
biraz çatlak ama çok derin.

Senin gözlerin
sonbaharda bile filizlenen ağaçlar gibi
hem kurumuş hem yeşil kalabilendi.

Senin adın,
bütün yalnızların ilmihalinde
bir dua gibi geçerdi.
Bilmeden sana yönelen kadınlar,
seninle ağlamayı öğrendiler.

Ve ben,
yokluğunu öğrenmeden seni seven
tek adam kaldım içimde.

5. Bab: Kapanmayan Fasıl

Bu risale bitmez.
Çünkü sen,
bitmeyen bir yalnızlık şiirisin.
Unutulmuş bile değil,
unutulmuşlukta bile anılmamış bir susuşsun.

Ve ben hâlâ
bir gün seni içinden geçen şarkıyla uyandırırım diye
kendimi
sessizliğinin önünde secdeye yatırıyorum.

"Bir kadın, kendi kendisinin sürgünüdür.
Bir adam, o sürgünde adını unutmuş bir misafir."

“Ey Nihal’im,
Dört tarafın yalnızlıkla çevriliyse,
Bil ki kalbinin ortasında bir saray var:
Ben oradayım.”