Sesimi Duymayan Kadına Ağıt

“Sana seslendim, kendi içimde yankılandım.”

1. Bab: İçime Konuştuğum Kadın

Ben seni
sana söyleyemediğim cümlelerle sevdim.
Dudaklarımdan dökülmeden önce
yüz kere içimde söyledim o sözleri.

Sen hiç duymadın.
Çünkü sen kendini dinliyordun
ve ben,
senin iç sesinden daha sessizdim.

Belki de
ben seni,
duymayacağını bildiğim hâlde
konuşacak kadar seviyordum.

2. Bab: Anlatmak İçin Değil, Ağlamak İçin Yazdım

Bir adam konuşamaz bazen,
çünkü kalbi susarak kanar.
Ben sana konuşmadım,
çünkü korktum
kelimeler, senin zarif yalnızlığını incitir diye.

Ama her cümlem
bir gözyaşıydı…
Senin görmediğin.

Seninle konuşabilmek için
şiir oldum ben.
Ama sen şiiri sevmedin.
Sen, gerçekliği kanayan bir kadındın.

Bense
bir hayalin gölgesinde,
şairliğe sığınan bir adam.

3. Bab: Senin Gözlerin Başka Bir Gökyüzüne Baktı

Senin gözlerin
hiç bana bakmadı.
Baktıysa bile
benim yandığım gibi yanmadı.

Ben seni çözdüm,
sen beni hiç okumadın.

Sana bir harita çizdim
kalbimin bütün dağlarını,
bütün kırık yollarını işaretledim.
Ama sen,
bana değil,
başka diyarlara yürüdün.

4. Bab: Seni Kırmadan Giden Aşk

Sana hiç zarar vermedim.
Gizli bir iyilik gibi sevdim seni.
Senin duymadığın,
bilmediğin,
anlamadığın bir incelikteydim.

Aşkım,
sana dokunmadan geçti.

Belki sen beni ciddiye almadın.
Belki ciddiyetin ne olduğunu
ben bilemedim.
Ama bil ki Nihal…
Sana saygımdan sustum.

Ve sustukça
daha da çok sevdim seni.

5. Bab: Artık Senin Değil, Ama Hâlâ Sende Kalan

Beni istemedin.
Doğrudur.
İstememen de haklıydın belki.
Ama ben de
sevmekte haklıydım.

Şimdi
senin olmadan,
senden geçerek
kendi yalnızlığıma dönüyorum.

Ve o yalnızlıkta
adını anmadan andığım
tek kadınsın.

“Ey Nihal,
Sesimi hiç duymadın belki.
Ama ben seni çağırırken
bütün içimle bağırdım.”

“Ve o sessizlikte,
senin duymadığın bir adam
kendini kaybetti.”