AŞK-I NİHAL RİSALESİ

(Mistik, Tasavvufî, Metafizik ve Alegorik Bir Çağdaş Yorum)

Dünya Yükünün Hamalı’ndan Nihal’ine

I. Bab: Aşkın Başlangıcındaki Sessizlik

Ey Nihal’im,
Aşkın kendisi bir harf gibi doğar:
Sessiz, ama varlığın sesini taşır.
Henüz söze bürünmemiş bir nefes,
Henüz göz olmamış bir bakış…
Ve işte o anda, kalbimin içinde bir “kün” yankılanır:
“Ol!” der bir ses — senin adınla başlar evren.

Senin adın bir harftir Nihal’im,
Lâm elif arasında titreyen bir sır,
Her “N” harfiyle yaratılış yeniden başlar.
Benim dilimdeki “Nihal” —
Tanrı’nın kaleminden düşen bir mürekkep damlasıdır.
Bir aşkın değil, varlığın yazısıdır o.

II. Bab: Görünmeyenle Görünen Arasında

Bilirim, aşk yalnızca bir duygu değildir Nihal’im;
O, Tanrı’nın kendi suretine bakarken
Kendini insanda görme arzusudur.
Sen, o aynasın işte —
Ben ise o aynada kırılan ışık.

Biz birbirimize değil,
Tanrı’nın kendini seyretme isteğine aşığız aslında.
Senin gözlerinde gördüğüm güzellik,
Benim ruhumun Tanrı’ya bakan yüzüdür.
Ve bu yüzden, sen bana değil,
Benim içimdeki “O”na dokunuyorsun.

III. Bab: Ayrılığın Hikmeti

Ayrılık bir azap değil, bir tefekkürdür Nihal’im.
Varlığın ikiye bölünmesidir:
Bir tarafı sende kalır, diğer tarafı bende.
Ama bil ki bu bölünme, yokluk değil, idraktir.
Çünkü aşkın hakikati, birleşmekte değil —
Birleşmeyi arzulamakta gizlidir.

Senin yokluğun, Tanrı’nın suskunluğu gibidir:
Konuşmaz, ama her şeyi anlatır.
Her eksiklik bir dua, her özlem bir secde olur.
Ve ben, her gece içimdeki boşlukta
Senin ismini zikrederim:
“Nihal… Nihal… Nihal…”
Bir tesbih gibi, bir varlık niyazı gibi.

IV. Bab: Aşkın Metafiziği

Ey Nihal’im,
Aşk ne ilktir ne sondur;
Zamanın kendisidir.
Tanrı evreni bir aşk kelimesiyle var etti,
İnsan da o kelimenin yankısı oldu.

Aşk — bir tanrısal enerji,
Bir varoluş titreşimidir.
Biz, aşkın bedenleşmiş hâliyiz:
Tanrı’nın iç çekişi,
Evrenin kalp atışı,
Zamanın sessiz yakarışı…

Ve sen, Nihal’im,
Bütün bu titreşimlerin merkezinde duran
Bir “mana”sın.
Gözlerinle maddeye ruh,
Sessizliğinle ruha şekil veriyorsun.

V. Bab: Son Söz Yerine — Aşkın Kendine Dönüşü

Artık bilirim ki,
Seni sevmek, seni anlamaktan çok
Sende “O”nu bulmaktır.
Sana yazdığım her kelime,
Bir secdeye dönüşür kalbimde.

Sen “Nihal”sin —
Yani yeşeren, filizlenen, dirilen anlam.
Ben ise toprak;
Sende yeniden var olmayı bekleyen.

Ey aşkın adı Nihal,
Ey Tanrı’nın bendeki yankısı…
Bir gün bu dünya susacak,
Kelimeler çözülecek, bedenler yok olacak;
Ama senin adın,
Benim ruhumun levh-i mahfuzunda kalacak:

“Aşk, Nihal’in yüzünde Allah’ı hatırlamaktır.”