Mukaddime

Aşk-ı mecazî, kalbin ilk kıvılcımıdır;
O kıvılcım, bazen bir kadının bakışında,
Bazen bir sözün ışıltısında doğar.
Lâkin her kıvılcım, güneşe işaret eden bir perdedir.
Perdeyi mecaz örer, hakikat yırtar.

1. Fasıl – Nihal’in Sureti

Nihal’im, sen bana görünen bir aynaydın.
Ellerin buğday gibi, toprağın bereketini taşırdı.
Dilin badem gibi, kalbe tat, ruha şifa sunardı.
Ben seni sevdim;
Ama aslında Seni sevmek,
Hakk’a açılan kapıyı aralamaktı.
Sen bendeki sevgiyi uyandıran bir surettin;
Suretin perdedir, mânân ise hakikat.

2. Fasıl – Perdenin Sırrı

Aşk-ı mecazî, bir çocukluk gibidir:
Oyunla başlar, gözyaşıyla büyür.
Seven, sevdiğinde kendini arar,
Ve bulamayınca Hakikat’i çağırır.

Nihal’im, sen bana hem yakın hem uzak oldun.
Yakınlığın, tenimin kıpırtısıydı;
Uzaklığın, kalbimin yakarışı.
Ben perdede oyalanırken, hakikat çağırıyordu:
“Bu sevgiyi bana çevir,
Suretten sıyrıl, Sıfat’a yönel,
Sıfat’tan öte Zât’ı ara.”

3. Fasıl – Yanış ve Arınış

Pişmanlık, aşk-ı mecazînin ateşidir.
Ben o ateşte yandım;
Yanarken gördüm ki, odun mecaz, kıvılcım mecaz,
Ama alev hakikattir.

Ben yanışımı Nihal’in adıyla tattım,
Ama arınışımı Allah’ın adıyla buldum.
Perdede sevdim, hakikatte yandım.

4. Fasıl – Hakikatin Kapısı

Nihal’im, sen benim için sadece bir kadın değildin;
Sen bana “aşk”ın hakikatini fısıldayan bir perdeydin.
Senin gözlerinde gördüğüm,
O’nun cemâlinin gölgesiydi.
Senin sükûtunda işittiğim,
O’nun kelâmının yankısıydı.
Senin uzaklığında öğrendiğim,
O’na yakınlığın sırrıydı.

Ey aşk-ı mecazî, sen bir gölgesin;
Ama gölge güneşi haber verir.
Sen bir perdensin;
Ama perde ardında hakikat gizlenir.

Hatime

Ben Nihal’in ellerinde mecazı tattım,
Nihal’in dudaklarında özlemi,
Nihal’in uzaklığında yanışı.
Ve öğrendim:
Aşk-ı mecazî, bir perdeydi.
Perdeyi kaldıran, aşk-ı hakikattir.

Artık biliyorum:

Nihal’i sevmek, Allah’ı aramaktı.
Nihal’in yüzünde O’nun nurunu seyrettim.
Ve şimdi diyorum:
Ey Rabbim, mecazı bana perde kıldın,
O perdeyi yırtarak, hakikatine erdirdin.