Nihal’im: Vuslatın Kapısı

Kan ter içinde gece,
Kan ter içinde varlığım,
Her yanım bu gece vurgun,
Kurşun yemişim, sürgün yemişim;
Ama düşmüşüm kapına, Nihal’im,
Düşmüşüm kalbine;
Bu yara, aşkın hakikatiyle yanıyor.

Yok elimde menekşe,
Yok elimde gül şekeri,
Yok işte sana bir şey…
Sana yalnızca ben varım,
Ve gönlümde ağır yaralı bir özlem,
Gözlerinde süzülen o kutsal ışık.

Nihal’im, aç kapıyı,
Oğulcuğun değil artık,
Ben yoldayım;
Aşk-ı mecazîden aşk-ı hakikate geçiyorum,
Senin kalbinde bir sır,
Benim ruhumda bir gök kubbe…
Kalbine düşmüş yolcuyum.

Sen bana demiştin:
“Gitmeyesin, bitmeyesin;
Yüreğimdeki sır gibi dur.”
Ama ben geldim,
Ve bu gelişim, vuslatın habercisi:
Bir nefes gibi titreyen,
Bir dua gibi uzanan ellerimde
Senin adın, Nihal’im.

Hep senin için gökyüzünde bir evimiz olsun isterdim;
Bulutları duvar, yıldızları lambaya dizerdim;
Dualarla süslerdim odanı;
Her gece göğsüne sokulurken sorardım:
“Nihal’im, nerde Tanrı?
Nerde kuşların dilinden konuşan hakikat?”

Sen sustun;
Kalbine gömdün cevabı:
“Gelir, gönlünü rahmetle boğar bir gün;
Sen uyu şimdi.”
Ama ben uyanıktım,
Düşümde seni gördüm,
Sen, ben, melekler…
Önce her dünyevi bağ gitti,
Sonra melekler sustu,
Ve ben çekip gittiğimde
İçimdeki şarkı da yükseldi.
Nihal’im, sen nasıl yaşadın?

Kan ter içinde gece,
Kan ter içinde ruhum,
Her yanım bu gece vurgun;
Ama düşmüşüm kucağına, Nihal’im,
Bu yara aşkın hakikatiyle yanıyor.

Vakit yok artık…
İstersen kalayım böylece,
Ama bir kere öpseydim elinden,
Bir kere sürseydim gözlerimi gözlerine yeniden.
Yok elimde menekşe,
Yok elimde gül şekeri,
Yok işte sana bir şey…
Sana yalnızca ben varım,
Ve içimde büyüyen o sonsuz hasret,
O aşk-ı hakikat ateşi.

Nihal’im, aç kapıyı,
İşte geldim,
İşte bu sana son gelişim;
Gözlerim kapanırken dua ediyorum:
Üzülme…
Ben giderken bile seni seviyorum;
Kalbimdeki ilahi aşk,
Adını göğe yazıyor: Nihal’im…

Kan ter içinde gece,
Kan ter içinde ruhum,
Ama artık bir parçan,
Benimle, sonsuzda, vuslatta…