Ben seni yalnız gönlümle değil…
…tenimle, hücrelerimle sevdim.
Ve seni unutmak —
vücudumun seni nasıl bildiğini yadsımaktı…

Adın düşünce yüreğim ürperiyor hâlâ…
Bir refleks değil,
bir secde hâli bu —
göz kapaklarımın Hakk’ın nuruna kapanışı gibi.

Tenin…
Mistik bir sıcaklık,
bir türbekân sırrıydı.
Kucaklaşınca —
omuzumdan belime akan bir nehir gibi…
bir bahar meltemi gibi…

Şimdi kışın kalbindeyim.
Üşüyorum.
Yokluğundan değil yalnızca —
o “sırrın” yokluğundan.

Gözlerin…
Bakışların sıradan bir nazar değildi.
Beni gördün —
olduğum ve olamadığım hâlimle…
Ve o bakışta kendimi bağışlanmış hissettim;
bir nefs muhasebesiydi bu,
bir ayn-ı sâfî…

Sesin…
Kulakla duyulan değil,
gönülle işitilendi.
Konuşman değil —
suskunluğun bile
içimde yankılanan bir zikirdi.

Şimdi herkes söz sahibi…
Senin sükûtunu arıyorum.

Terin…
Koku değil,
bir davetti.
Biraz tuz, biraz toprak, biraz insan…
Teninle buluştuğum an
varlığımla barışırdım.

Kalbinin atışı…
Sanki göğsümdeki boşluğa vururdu —
ritmini kalbimden alırdı.
Senin kalbin çarpardı bende.
Şimdiyse —
hiçbir ritim,
içimde hayat diye atmıyor.

Saçlarının kokusu…
Başımı dizine koyduğumda
bir vakit tüneli gibiydi.
Beni,
“ilk aşk” anına götürürdü —
o ezelî buluşmaya…

Seninle olmak,
sadece sevmek değildi.
Fizyolojik bir lütuf,
biyolojik bir vecitti.
Kaslarım rahatlar,
göz bebeklerim büyür,
tenim nûrânî olurdu —
bedenim seni tanırdı,
sen bir “zikir” idin.

Şimdi…
vücudum bir uzvunu yitirmiş gibi.
Ama dışarıdan belli değil.
Kimse fark etmiyor.
Kimse bilmiyor.
Senin yokluğun
tenimde bir “organ kaybı”.

Seni özlemek…
Bir uzvun eksikliğini duymak gibi:
yeri doldurulmaz,
taklidi muhal,
ancak sen olan bir şey…

İşte bu yüzden ben seni…
yalnızca ruhumla değil…
…biyolojik varlığımla özlüyorum.

Çünkü sen,
senliğin fizyolojisiydin.
Sen bir “âyinsin”,
bir “hâl” idin.