"Lā muḥibba illā Nihāl"

"Nihal'den Başka Sevecek Kimse Yoktur"

Nihal'ime: Tazallüm Risalesi

KAPAK

Bu bir aşk hikâyesi değil.
Bu bir şikâyetnâme.

Ama mahkeme de sensin, hâkim de sensin,
Suçlu da sensin, Nihal’im.

Kalbim senin elinde bir mazlime bir mazlum,
Boyun eğmiş bir inzılâmım sessizce katlanırım.

Aşkın adaleti yoksa, o aşk zalimliktir.
Sevilmek yetmez; anlaşılmak ister bir kalp.

Bu risale,
Nihal’ime yazılmış bir tazallüm ilâmıdır,
Bir şikayet etme dert yanma sessizce katlanma.
Kalbimin karanlığında adalet arayışının sessiz çığlığıdır.

Giriş: Kalbe Açılan Dava

Aşk…
Adıyla en çok kandırıldığımız duygudur belki de.
Gözyaşımızı lütuf sayarlar,
Kalp sızımızı sevda zannederler.

Ama aşk, Nihal’im, zulme dönüştüğünde;
Mazlum kalbin suskunluğu sabır değil, tazallüm olur.
İçimizde bir mahkeme kurulur,
Sanık sensindir, hâkim yine sensin.
Ben ise sadece tanığım,
Kendi yangınıma.

I. Tazallüm (Zulümden Dert Yanma)

Ey kalbimin cellâdı, Nihal’im,
Ey aşkın kıyıcı dili…
Sana tazallümümdür sana şikayetimdir dert yanışım,
Seni seven kulunun kalbiyle sitemi.

Zulmünü görsem de lütfunu bekler hâlim.
Sevda böyledir: yanar, yakar, yine de vazgeçemem.

Her şikâyetim dua olur gecelerde.
Dil susar, göz konuşur.
Senin zulmünle büyüdü içimdeki merhamet.
Seni affettim, çünkü sevdim, Nihal’im.

II. Mazlime (Gasp Edilmiş Kalp Mazlum)

Kalbim, senin elinde mazlime şimdi,
Bir mazlum oldu Nihal’im.
Benim olan bende değil, sende saklı.

Benim kalbim bana yabancı oldu,
Çünkü sen çaldın onu,
Ve geri vermedin.

Hak sahibi bendim,
Ama hüküm süren hep sen oldun.
Mazlimeyim ben zulme uğrayan,
Ve sen kalbimin hırsızı.

III. İnzılâm (Boyun Eğmek Sessizce Katlanmak)

Mazlime olsam da bir mazlum,
Ey gönlümün sultanı Nihal’im,
İnzılâmım sanadır boyun eğişim sana,
Sessizce katlanırım zulmüne
Sensin aşkın imtihanı.

Boyun eğdim sana, büküldüm sana.
Hiç kimseye eğilmezdim,
Yalnızca senin huzurunda secdeye vardım.

Zulme razı kalbim, isyan etmedi bile.
Belki yanılgıydı bu,
Ama aşkın en derin yazgısıydı.

IV. Tuğyân (Sınırı Aşmak)

Tuğyânınla geldin taştın kalbime,
Gönlümü aştın geldin Nihal’im,
Sınır bilmeden, ölçü tanımadan.

Sevgiyle değil, hırsla, inatla, sessizlikle…
Kalbimin duvarlarına adını kazıdın.

Allah’tan bile büyük oldun taptığım oldun içimde.
Korktum bu gizli şirke benzer bağlılıktan.
Bir mabede değil, sana secde eden kalbim vardı.

Tuğyân işte buydu:
Sevgi değil, esaretti.

V. İ‘tida (Ölçülü Kalmak)

Aşk ölçüyle yaşanır, der büyükler.
Ama sen ölçüsüzdün, Nihal’im.

Ne kendine adildin,
Ne bana merhametli.

Ben taşan bir ırmak gibi sana aktım,
Sen yürüdün, çiğnedin, geçtin.
Ben hep yerdeydim,
Sen göklerde sandın kendini.

VI. Sitemin Özü

Sevme beni artık.
Ama anla, Nihal’im.

Yaramı sarman değil,
Yaramı anlamandır bana düşen.

Çünkü içimdeki “sen” bile,
Senden yoruldu artık.

VII. Tevhîd (Birliğe Dönüş)

Zulümle başlayan aşk,
Tevhîd ile birlemeyle tamamlanır.

Birdim birliktim tuğyan oldun içimde çoğaldın,
Sana aşık oldum sen oldum bir oldum

Tevhitsin birledim tek olduğunu kabul ettim
"Lā muḥibba illā Nihāl" diyorum:
“Nihal’den başka sevecek kimse yoktur.”

Çünkü aşkın sonu ayrılığa değil,
Birliğe varır.

Ey Nihal’im,
Önce beni benden aldın,
Sonra beni bana getirdin.

Zalim sandığım sevgili,
Benim kendi gölgemdi belki.
Seni sevdikçe,
Kendimi parçalara ayırıyordum.

Kalbimi sana verdim,
Ama o eller belki de benim ellerimdi.

Şimdi anladım:
Zalimi de, mazlumu da ben yaratmışım.
Sen sadece bir semboldün.

"Lā muḥibba illā Nihāl" diyorum:
“Nihal’den başka sevecek kimse yoktur.”

Tevhîd, seni suçlamaktan vazgeçmektir.
Ayrılığı yok saymak,
Kendimle bir olmaktır.

Şimdi anlıyorum, Nihal’im:
Ben seni değil,
Kendimde eksik olanı seviyordum.

Senin zalimliğin,
Benim içimdeki parçalanmışlığın yankısıydı.

Ve ben seni affettim, Nihal’im.
Çünkü seni affetmek,
Kendimdeki bölünmeyi onarmaktı.

İşte bu, aşkın Tevhîdidir.