Sen, her sabah yeni bir tanrıça,
Aynanın sırrında parlayan efsane.
Gözlerinde sadece kendi yansıman,
Dünya, sana sahne, bizler figüran.

Kibirli bir taç takmışsın başına,
Her sözün, bir emir, bir ferman.
Aşk, senin için bir iltifat,
Bir hayranlık seli, bir sürekli methiye.

Oysa o dev aynası, ne kadar da yalan!
Büyüttükçe küçülen bir ruhu saklar.
Yüzün parlak, tenin ipek,
Ama içinde bir boşluk, sessiz ve ürkek.

Biz, etrafında dönen gölgeler,
Senin ışığınla var olduğumuza inananlar.
Unutursun; güneş, herkes için doğar,
Ve gökyüzü, sadece senin değil, yar.

Bir gün, o ayna çatlarsa eğer,
Ve gerçek suretinle yüzleşmek gerekirse.
İşte o an, o devasa yalnızlık,
Seni, o büyülü tahttan indirecek.

Çünkü en büyük sevgi, kendini sevmek değil,
Başkasına verebildiğin değerde gizli.
Sen, kendini dev aynasında gören sevgili,
En çok da o aynanın ötesindeki sevgiyi kaybettin.