Nûh Nebî (Tûfanın Sırrı)
1.
O ki Ulu'l-Azm nebidir, azmi dağları aştı,
Bin sene tebliğ etti, kavminin kalbi taştı.
Sabrın timsalidir O, yılmadı davâsından,
O'nun çağrısı dâim, Hakk'a giden yola ulaştı.
2.
Kavmi alay etti dâim, sözlerini hiçe saydı,
O'nun sadık imanı, kalbinde asla kaydı.
Emirle yaptı Sefîne'yi, gemi oldu çöl ortasında,
Zalimin sonu yakındı, Rabb'in hükmü yayıldı.
3.
Gökten sular boşandı, yerden fışkırdı pınarlar,
O Tûfan'ın şiddetiyle, koptu bütün bağlar, yarlar.
Sadece iman edenler, O gemiye binebildi,
Nûh'un gemisi dâim, kurtuluş yolu sağlar.
4.
Oğlu dahi inkâr etti, babasının sözünü dinlemedi,
Zulümle birleşen, Hakk'ın rahmetine eremedi.
Bu büyük imtihan ki, kalpleri yakıp kavurdu,
Ailenin parçası olmak dahi, imansız kurtaramadı.
5.
O gemide toplandı, her nesilden birer çift can,
Yeryüzü yeniden kuruldu, tevhîdle doldu her an.
O'nun duası berekettir, nesiller O'ndan türedi,
O'dur İkinci Âdem, cihanın ulu kahramanı.
6.
Ya Rab, bize de nasip et, O'nun sabrı gibi nûru,
O'nun tevhîd aşkı gibi, tertemiz bir duruşu.
Zalime karşı durmak, O'nun en büyük dersi,
Bu ulu nebiye bağlılık, mü'min için huzuru.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi sırrı anınca,
Nûh'un gemisine bin sen, kalbin huzur bulunca.
O'nun yolundan yürü ki, kurtuluş sana nasip ola,
O'nun izinden git ki, Hakk'a yakın olunca.

Hüseyin TURHAL