Fenâfillah, Tecelli, Dervişlik

Dervişlik postuna oturan erler,
Nefsin arzularından elini çeker.
Gerçek yokluk sırrına erenler,
Beden fanî olsa da, ruh Hak'la teker.

Canı tenden ayırıp, nefsi öldürmek,
Fenâfillah sırrına ulaşmaktır bu.
Kendi varlığından tamamen geçmek,
Varlığı O'nda bulup, olmaktır hu.

Her zerrede tecelliyi görenler,
Gönül gözü ile açar sırlar perdesin.
Aşkın şarabından mest olup erenler,
Duysun bu dünyanın aşk yüklü sesin.

Bir damla su idik, ummana karıştık,
Benlik davasını yere çalınca.
O'nun varlığıyla yeniden tanıştık,
Yokluk zenginliği bize kalınca.

Gönül bir aynadı, her an parlayan,
Güneşin aksini tutar sende.
O'nun nuru ile her dem boyanan,
Görmez iki âlem, varlık bir rende.

Sırtında hırkası, elinde asası,
Gönlünde ne dünya, ne mal, ne kaygı.
Derviş olan bilir, Aşk'ın yasası,
Bir ahd-ü peymandır İlahi saygı.

Aşık TURHAL der ki, Tecelli bende,
Fenâ denizinde canım boğuldu.
Dervişin makamı ne burda ne gökte,
Hakikat aşkıyla özüm yoğruldu.

Hüseyin TURHAL