Fâtıma ez-Zehra (Cennet Gülü)
1.
Mustafa'nın yâdigârı, gözünde canı idi,
Cennet kadınlarının Serveri, O'nun şanı idi.
Zehra'dır adı, nur saçar, bütün âlemlere,
O ki Ali'nin eşi, dindarlığın erkânı idi.
2.
Baba evinde büyüdü, çilelere katlandı,
Hicretin meşakkatine, sabır ile atlandı.
Dünya malına bakmadı, zühdü rehber edindi,
O'nun yüce ahlâkına, göklerde melekler şahlandı.
3.
Eli nasır bağladı hep, değirmen taşını çevirdi,
Evin işinde çalıştı, Hakk'a boyun eğiverdi.
Aç kaldı, muhtaç kaldı, yine de fakiri unutmadı,
Ehl-i Beyt'in anası, bu yolda canını devirdi.
4.
Hasan ile Hüseyin'in annesi, soyun kaynağı,
O mübarek nesil ki, İslâm'ın maneviyat bağı.
O'nun sevgisi olmadan, gönül olur virane,
O'nun aşkıyla coşar, her dervişin dudağı.
5.
Haya timsali idi, yüzü nura gark olmuş,
Utangaçlığıyla bile, bütün cihana ders olmuş.
O ki cennet kokusudur, Resûl'ün dilinde dâim,
O'nun rızasını kazanmak, bize farz olmuş.
6.
Söylenen bir sözü O'nun, nice sırlar taşır,
O'nun temiz adıyla, ruhlar hidayete ulaşır.
Bütün kadınlara örnektir, hem eşe hem anneye,
O'nun izinden gidenler, dünyayı hiçe sayıp aşır.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi nuru yâd eyle,
Fâtıma'nın yoluna, gönülden bir bende eyle.
O'nun ahlâkını kuşan, o zühdünü canına kat,
O'nun şefaatine er ki, huzuru bulur canın.

Hüseyin TURHAL