ÜÇÜNCÜ BÖLÜM: YAKINLAŞMA VE UTANÇ
🧤 İpeğin İzi
Bir kış günü, şiddetli rüzgârda Şerife'nin ipek şalı yalı kapısının önünde yere düştü. Şerife aceleyle içeri girmiş, şalını fark etmemişti. Nüzhet, koşarak şalı aldı. Şalın üzerinde o narin parfüm kokusu vardı. Nüzhet, şalı defterinin arasına koydu. O gün, Şerife'nin tenine en çok yaklaştığı gündü. Bu, bir hazineydi; ama aynı zamanda bir hırsızlık gibi hissettiriyordu.
☔️ Yağmurun Altında
Bir akşamüstü, beklenmedik bir sağanak başladı. Nüzhet, bir köşede sığınırken, Şerife'nin faytonu arızalandı ve yolun kenarında kaldı. Şoför paniklemiş, Şerife ise paniklemekten çok, beklenmedik bu aksaklık karşısında şaşkındı.
Nüzhet, kalbinin göğsünü deleceğini hissederek, yerinden fırladı. Amacı, elindeki yırtık şemsiyeyi uzatmaktı. Birkaç adım attı. Yağmur altında, Şerife'nin yüzü tam karşısındaydı. Göz göze geldiler. Okyanus mavisi bu kez, şaşkınlık ve hafif bir korku taşıyordu.
Şerife, tanımadığı bu yoksul adama baktı. Nüzhet'in eli, uzanıp şemsiyeyi uzatmakla, geri çekilmek arasında dondu. Tam o anda, yalıdan gelen bir görevli koşarak Şerife'nin yanına ulaştı.
Nüzhet, kendisini bir anda geri çeken o görevlinin bakışını ve Şerife'nin hafifçe kaşının çatılmasını hissetti. O an, Nüzhet'in aklına bir şey geldi: Kendisi, o ana ait değildi. O bir kurtarıcı değil, bir yabancıydı.
Başını eğdi ve şemsiyeyi hiç açmadan, hızla karanlık sokaklara karıştı. O gece, defterine şöyle yazdı: "Sana dokunmaya yeltendim ve kendi fakirliğime çarptım. Benim yerim, ışığın altında değil, gölgededir."