Sonsöz: Yaşanmayan Aşk
Fayton uzaklaştı. Mavi gözler, Boğaz'ın diğer yakasına, yeni bir hayata doğru yol aldı. Nüzhet, bankında öylece kaldı. Ne bir damla gözyaşı döktü, ne de ah çekti. Çünkü çilesi sona ermişti.
Eski defterini çıkardı. En son sayfaya, tüm o susuzluğun ve çilenin özünü damıtan son mısrasını yazdı:
"Su orada aktı, pırıl pırıl, benim önümden geçti. Ben, o suyu içmedim. Ve şimdi biliyorum: Benim aşkım, içilmemiş o suyun sonsuz tadıdır. Kavuşmak, bir mısranın bitimiydi; çile ise, ebedi bir şiir."
Nüzhet, defteri kapattı. Artık şiir yazmayacaktı. Zira onun aşkı, yaşanmadığı için ölümsüz kalmıştı. O, suyu susayıp da, o suyu içememe çilesini, dünyanın en büyük aşk romanına dönüştürmüştü.
Roman, Nüzhet'in yaşadığı aşkın yüceliği ve imkânsızlığı üzerine bu finalle sona ermektedir.