14. Bölüm – “Yağmurun Altında”

Dar bir sokaktan koşarak uzaklaştıktan sonra Yusuf ve Selma nihayet bir yıkık binanın gölgesine sığındılar. Yağmur hâlâ şiddetle yağıyor, damlalar çamurla birleşip ayaklarının altından akıp gidiyordu.

Selma titreyerek yere oturdu. Üzerindeki ince elbise suyla sırılsıklam olmuştu. Yusuf da dizlerinin üzerine çöktü, nefes nefese konuştu:
“Az kalsın yakalanıyorduk… Selma, iyisin değil mi?”

Selma başını salladı ama sesi titriyordu. “Yusuf… çok korktum. O gözleri… hiç unutmam.”

Yusuf, dudaklarını ısırarak etrafa baktı. “Artık daha dikkatli olmalıyız. Gece çok soğuk, ıslanmışız… Üstelik açız.”

Selma’nın elleri buz gibiydi. “Üşüyorum… hem de çok. Sanki kemiklerime kadar işledi.”

“Biraz daha dayan,” dedi Yusuf, kendi montunu çıkarıp Selma’nın omuzlarına sardı.
“Ya yiyecek?” diye sordu Selma, gözleri karanlıkta hafifçe parlayarak.
“Bir şeyler bulacağım. Ama bu gece saklanmalıyız… dışarıda gezersek bizi bulurlar.”

Yağmurun sesi, uzaktaki patlamaların uğultusuyla karışıyor, sokakların sessizliğini boğuyordu. İkisi de titreyerek birbirine sokuldu. Açlık, korku ve üşüme… hepsi aynı anda üzerlerine çökmüştü.

“Selma…” dedi Yusuf, sesi kısık.
“Efendim?”
“Bu karanlık hiç bitmeyecek gibi geliyor… ama bitecek. Bir gün, güneş yeniden doğacak.”

Selma başını Yusuf’un omzuna yasladı. “İnşallah… ama o gün çok uzak gibi.”

O gece, yağmurun altında, hem korku hem umutla gözlerini kapattılar… uykudan çok, yorgunluktan.