Bu gece aşkına bir masa kurdum,
Adını anarken yutkundum, kaldım.
Utanmadım o an, sevdayı sordum,
Yüreğim yanarken yutkundum, kaldım.

Elimde bir kalem, bir de boş kağıt.
Neyi karalasam, diyorlar: “Ağıt!”
Çıkıver karşıma, derdimi dağıt.
Gözden yaş inerken yutkundum, kaldım.

Halime acıyıp sorarlar: “Nerde,
Kim düşürdü seni çekilmez derde?”
Sandım, gözlerime çekildi perde,
Bilmeyen kınarken yutkundum, kaldım.

Sana kavuşmama olsalar elçi ,
Bu sevda tanımaz sınır ve ölçü.
Şu kırılmış kalbi sarar mı alçı?
İçerim kanarken yutkundum, kaldım.

Hayalin avutmaz, korkular arttı.
Koyup gittiğinde, aylardan Mart’tı.
Sevmediğin belli, unutmak şarttı.
Özlemle donarken yutkundum, kaldım.

Zamanla silinir sandım izlerin.
Hangi yöne baksam, orda gözlerin.
Aşkı parçaladı zehir sözlerin.
Yüreğim sönerken yutkundum, kaldım.

Rüzgârı dinlerim sağır olsam da,
Nevin’im, derdinle yanıp solsam da,
Bir yırtık resmine muhtaç kalsam da,
Hasretin sınarken yutkundum, kaldım.

05.07.2025
NEVİN ALCAN