Gel Bak Bu Efkârıma

Gel ey zâhid bak bu efkârıma bir dem, gör neyim,
Derûnumda (içimde) bir âteş var ki, ben ol nârın (ateşin) feryâdıyım.

Ne bir yâr (dost, sevgili) buldum ki derdime derman ola,
Ne de bir sâkî (şarap sunan) ki, gönlümdeki bu hicrânı (ayrılığı) alsın, neş'e ile doldursun.

Figânım (iniltim) arşa çıkmış, gözlerimden kanlı yaş akar,
Bu âlemde (dünyada) gam (keder) yükünden bükülmüş bir bî-çâre (çaresiz) nâ-şâdım (mutsuz).

O günden beri ki yârim yüz çevirdi, benden ırak oldu,
Her anım zehr-i keder (keder zehri), her nefesim âh u zâr (inleme) ile dolu yâdımdır (hatıramdır).

Sanırsın ki gül açmaz artık bülbülün virân (harap) bağında,
Harâb olmuş bir gönülle geldim, ben o aşkın perîşânıyım.

Gönül mülkü (ülkesi) virân oldu, aklım başımdan gitti hepten,
Bu hâlimi bilen yok, gizli derdimle yanıp tükenen bir efgânım (ağlayışım).

TURHAL'a sorma bu derdi, o bilmez ki âşık hâlini,
Ne çâre (ne yazık), bu aşk elinden dâim (sürekli) yanar bir şevk (coşku) ile dil-şâdım .

Hüseyin TURHAL