filizlerinden tutunur
tohumlar,
pamuktan yataklarýna.
güne el açan,
ümit yeþili yapraklarýdýr onlarýn.
bilseniz
bazen ne zor anlar yaþar onlar,
kelebek izinden dar kaplarýnda.
tohumlar;
günler uzun
geceler yetim diyorlar,
patlýcan moru gözbebeklerine
yeni bir dünya doldurmak için.
tökezler ayaklarý,
unuturlar günü,
alnýndan çatkýlý bir kadýn misali ..
ansýzýn boðulmaktýr artýk amaç,
bir ses dalgasýna yenilip.
o vakit
zemheri tutamaçlarý,
alevler alýr elimde.
lakin
atamam onlarý,
daha çok kavrarým;
düþüremem bunu üstüme.
çünkü
bilseniz,
gümüþ renkli bileklerinde
güç kalmaz
onlarýn.
duyarým nidalarýný,
tohumlar
da
yorulurlar.
fakat
onlar da biliyorlar;
çok erken
çokça erken
vazgeçmek,
vazgeçmek için..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.