ay ýþýðý vurmuþ yüzüne
bir adam ve bir kadýn
el ele tutuþarak koþturur gibisine
sokaðý bir oyun bahçesine çeviren
önlerinde yürüyen çocuklar
bir akþam gezintisi sanki
ne bir eksik ne bir fazla misali
adam ve kadýn
ve dört çocuk iþte bu mutluluðun adý
bahar çiçekleri gibi
renklerini kokularýný duyarsýn
yaklaþtýðýnda seslerini
geceyi güne döndüren bir ýþýk sanki
vurmuþ üzerlerine
ben ay ýþýðý dedim kendi kendime
mutluluk olmalý bunun adý
bahar olmalý sanki
yaþanmýþ olmalý
ve yaþanabiliyor olmalý hala
cennetten farký olmayan
ve solmayan bütün mevsimler
ve düþlerde yaþanabilen güzelliklerde
ah Asým
ele avuca sýðmayan rüzgar
Nazan’ ýn gözü rüzgarýn üzerinde
kaçamaz uzaklara
rüzgar olsa da
Nazan býrakmaz peþini
istese de istemese de
Nazan ki tanrým o ne büyük
o ne zeka fýþkýran
gözlerin yansýmasý bakýþlara
Handan büyük abla
bir sevgi kelebeði
gökkuþaðýndan almýþ renkleri
Handan ki bu dörtlünün lideri
Mehmet Kazým’ýn peþinde
kurtuluþ yok ellerinden
yakýn çevreden ayrýlamaz küçükler
enselenmek var deðiþmez kaderlerinde
anne ve baba
Latife’yle Yusuf
çocuk gözlerinde eriþilmez dað yamaçlarý
çocuklar saf bir su gibi akýyor sanki
denize yol tutan ýrmaklar
Yusuf ve Latife bir deniz misali
çocuklar için ise
kocaman
derin
ve büyük bir okyanus olmalý
mevsim hiç þüphesiz bahar
aðaçlarýn yeþili
çiçeklerin armonisi sarmýþ dünyalarýný
kokularý doyumsuz
renkleri tarifsiz ve neredeyse canlý
ninni gibi gelen bir annenin sesi
ve kesinlikle rakipsiz
vazgeçilmez neþ’eleri
baba’nýn kahkahalarý
gülmekten yerlere yatýrýr sanki
yalnýzca gülmeyi öðrenmiþ cennetin çocuklarýný
bir evin kapýsýndan girerler
önce en küçük haylazlar
sonra ablalar
ve anne
ve baba
kuþ kanadý misali iki göz odasý
sofasýyla
aile saraylarýna
mutluluðun bahçe giriþinden
uyku inmiþ gözlerinde
yatsak mý artýk bakýþlarý
yer yataðýdýr bu
of anam
yatar yuvarlanýrsýn da ucunu bulamazsýn
sanki kocaman bir uyku bahçesi
çocuklar küçücük
yün yer yataðý uçsuz bucaksýz
bir baþka ülke sanki
birer ikiþer
uykuya yenik düþer
gülümseyen yüzlerinde
derin bir huzur
ve mutluluðun izleriyle
sessizce dalarlar rüyalara
en güzel baharýn bahçelerinde
bitimsiz bir sevgiyle
ne o sevgileri
ne de o bahar hiç bitmedi
hiç bitmeyecek
ruhlarýmýzda
anýlarýmýzda
bu gün
ve yarýnlarýmýzda
sönmeyen ýþýk gibi
aydýnlatacak hepimizi
Bir adam
bir kadýn
ve dört çocuk
yüzlerimize vuran ay ýþýðýnýn aydýnlýðýnda
el ele yürüyoruz
asla ayrýlýðýn olmadýðý
o bitmeyen baharlardan
o bitmeyen baharlara ...
Mert YÝÐÝTCAN ( Mehmet Kazým TEK )
24 þubat 2016 / istanbul