BU TOPRAKLARIN ÇOCUĞUYUM BEN.

Ýlk çocukluðumu
Bir Çerkez köyünde yaþadým.
Ýlk arkadaþým ve ilk can kardeþim Fikri’yi
Kuþ palazýndan kaybettiðim de
Daha beþ yaþýndaydým.
Ve acý ile tanýþmam da orada oldu.
Ýlk ciddi oyunlarýmý,
Bir gürcü çocukla oynadým.
Bilyeye enek,
Fasulyeye lobiya dendiðini öðrendiðimde,
Yedisindeydim.
Ýlk pantolonu diken terzi,
Agop Amcaydý.

Býyýklarým terlememiþ ve henüz
Ergen dahi deðildim,
Bir Kürt kýzýna ilgi duyduðumda.
Ortaokulda sýra arkadaþým Hüseyin’in
Alevi olduðunu öðrendiðimde
Ne çabalar sarfettim anlamak için..
Ama sonra, ne can arkadaþ olmuþtuk..

Haçan senin adýn ne diye sorduðun da Osman,
Gülerek söylemiþtim adýmý.
Temel fýkralarýný anýmsayarak.
Askerlikte Trakyalý çocuðun,
Te be diye baþlayan tümceleri,
Bir zaman dolandý dilime..

Roman bir aðbeyinin,
Yirmi yýllýk askerliðini,
Beraber bitirdik, darbukayý çalarken.

Bir Yörüktü iþ yerinde ilk Ustam.
Tüm öðrendiklerim Ondan..
Hiç baðýrmadan belleti her þeyi.
Evlenip oturduðumuz
Ýlk mahallemiz de bakkal,
Arnavut bir kalender amcaydý.
Süryani bir kuyumcudan aldýk alyansýmýzý.
Edebiyata olan merakým,
Bir Arap arkadaþýmdan gelir..

Bu topraklarýn çocuklarýydýk Biz.
Hepimiz bilincindeydik.
Tek ve en önemli þeyin.
Yani,
Her þeyden önce insan olduðumuzun…

Sosyal Medyada Paylaşın: