BİZ OLMALIYIZ (aşk ile)

Kimilerine göre ben, kimilerine göre ise sen diyebilmektir aþk.
Bana göre ise aþk, bende saklý sendin.
Çünkü; Ben seni, seni beni ayýrt etmeden sevdim.
Ben baþka sevdim caným. Ben; Bizi biz olur diye sevdim.

Her aþkta vardýr elbet sen ve ben kelimesi lâkin;
BÝZ diyebilmektir her þeyden daha, daha da önemlisi.
Deðil midir, deðil midir ki; bir cümleyi sonlandýran küçük bir nokta (.)?
Öyle ise insan kendisini aramalýdýr, vardan öte bir yokta.

-Ve... Oyuncaðý olmamalýdýr aþk, zevkin ve de sefanýn!
Yoksa ne kýymeti kalýr, beþer denen insandaki vefanýn?
Hakikatte aþk, aþk ise eðer kýymeti bilinmeli ellerine düþmeden þeytan denen iblisin.
Kör, kör bir düðüm atýlmalýdýr zerre-zerre her noktasýndaki, fani olan insandaki bu nefsin.
Unutma!
Unutma ki mahþerde yalnýzsýn ve teksin!

Çoðu zaman aþk, ayýplarý örtmeyi gerektirir bazý hâl ve sebepten.
Bunun içindir ki insan taviz vermemeli bir kez olsun edepten.
Bu dünya bir misaldir ey nazlý yâr. Baþtan sona imtihan!
Yarýn mahþer gününde hesabýný göreceðiz an be an…
-Ýþte o gün gelince…
Ne SEN kâr edecektir ne de BEN..

Neden… Boþa harcar ki insan koskocaman ömrünü,
Küçücük bir zamanýn içerisinde?
Yan yana gelerek, saf halinde sýralanmak var iken;
Neden peþ-peþe sýralanýr senli benli bir kavga içerisinde?
Ne gariptir!
Kol kola yaþamak durur iken kardeþçesine.

Hamuru çamurdan yoðurulmuþ, özü toprak kokan ey Ýnsan!
Yaþadýkça; sevgi okumalý ve okutmalý aþýklara, döndüðünce bu lisan.

Bir sevgi tohumu ekmeli insan asýrlar sonrasý için. Yunusça…
Aþk solumalý her nefes, durmaksýzýn kesilinceye dek!
-Ve… “Yaratýlaný sevmeli insan, Yaradan’dan ötürü”.
Yunusça sevmeli caným. Yunusça…
Cümle yaratýlmýþ caný; Candan içeri.

Dur!

Dur biraz...
Bir ezan okundu kulaðýna!

Unutma!

Unutma bir de...
Selâ var bizi bekleyen az biraz ilerde.

Bünyamin Batmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: