GÖNÜL

Eðlenecek gül ararken,
Daldan dala uçtu gönül.
O gül,bu gül,bikararken,
Dertten derde düþtü gönül.

Figan edip ona buna,
Dönüp bakmaz oldu bana,
Dur-duraksýz aþktan yana,
Ufuklarý aþtý gönül.

Saz göðsünde tele döndü,
Piþti,yandý,küle döndü,
Coþkun akan sele döndü,
Irmak olup taþtý gönül.

Mecnun etti aþký’ý Leylâ,
Neye baksa hep o peyda,
Ak-pak oldu kara sevda,
Can gözünü açtý gönül.

Eriþ,öyle bir eriþki,
Ne þaþlýk var,ne çeliþki,
Akýl almaz öyle iþ ki,
Hayretlerle þaþtý gönül.

Âyan açýk dostu gördü,
Eteðine yüzler sürdü,
Kendine bir duvar ördü,
Sýrra kadem bastý gönül.

Tüm engeller kalktý önden,
Döne döne,döndü dön den,
Yaralý’ya altý yönden,
Aþk nûrûnu saçtý gönül.

07/10/1999
Sosyal Medyada Paylaşın: