KENDİNDEN YÜKSEĞE...

Hep kendinden yükseðe bakýyor insan,
Gözleri mi kayar, isteyen kendi mi,
Ne pahasýna olursa olsun diyor insan,
Yýkmaya çalýþýyor akarsuyun bendini.

Yaþamýn tümü deðil mi bir lokma aþ,
Yaðmasýn da damlasýn yavaþ yavaþ,
Yüzüðünde ki elmas, bilene uðraþ,
Söz sahibinin, çeken bilir derdini.

Ah ile vah ile ömür geçecek,
Beden hak ettiði kadar içecek,
Varolduðu yere doðru göçecek,
Bulamazsýn dünyanýn baki ferdini.

Taþýyamadýðýn yük deðildir senin,
Kolun kopsa da duruyor yenin,
Birikimin deðil iyiliklerin senin,
Servet sahibisin gönül zengini.

Boþuna harcamýþýz zavallý aklý,
Kimi dinlediysem çýkýyor haklý,
Gerçek hazineler gönülde saklý,
En son bayramlýðýn cepsiz kefeni.

Az kazanýp harcadýðýn paranýn pulu,
Çay içtiðin bardak, kaþýk, kapýnýn kolu,
Sabah akþam geçtiðin evinin yolu,
Onlarda anlasýn öksüzlüðün tadýný.

Martýlar, kumrular, kuþlar aðlasýn,
Basýp da geçtiðin taþlar aðlasýn,
Varsýn kefeni melekler baðlasýn,
Sevgi kitabýna yazdýr adýný.

Sosyal Medyada Paylaşın: