Hýrçýn bir þehrin kendine yaslanýþýydý Saçlarýmýn daðýnýðý Her akþamüstü karýþmasýydý Maðarayla oyalanan güneþin yasý
Gün beriye saniye kala Önümden üç adam geçerdi Bakmadan arkasýna Biri ölüme yakýþmayacak kadar uzaktý bana Diðerine ise ölüm uðratamazdým En ilk kazýnan aklýma ölüm tutuklusuydu Zamanýn geçmesini bekliyordu
Adý aklýmda Düþü her defasýnda çarmýha geriliyordu Ýsa yerine ölen ben oluyordum Ya da balýða dönen kül Yahut bir Anka Kuþu’na benziyordum Kanadýma yapýþýyordu günahý Silkelendikçe rengimden biri düþüyordu Geriye kalan beyaz Beyazdan kaçýp ölen gri Ve en sonu siyah akýlýmýn ince gizemi
Diðeri Sen gel zaman geçince Ýçimden içeri Yine yeniden yusufçuk kuþu sakladým içime Yerleþince derinime kemirgen iç böcekleri Diðeri Sen gel öldüklerinde onlar doldur yerini Ve bu akþamüstü bitmez Sen topla dökülen saçlarýmýn telini
Sosyal Medyada Paylaşın:
Otranto Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.