MEVSİMLERİN CANI CEHENNEME

Aslýnda hiç bir þeyin sonu yoktu,
Sevmenin özlemenin gitmenin,
Hatta nefret etmenin bile.
Yaðmurun da sonu yoktu,
Ta beni iliklerime kadar ýslatana kadar,
Birde sen ýslatýrdýn yüreðimi yaðmur gibi.
Bir merhaba derdin,
Gök yüzüm saðnak saðnak yaðardý.
Utanýrdým sana merhaba demeye,
Ellerimi cebime sokar,
Mutlu bir çocuk olurdum.
Mektuplarýn beni mutlu eder ruhumu okþardý,
Hele birde içinden resmin çýkýnca.
Utanmadan öperdim resimlerini,
Bu bence özlemdi,
Ya sence.
Kim bilir belkide þimdi sen delisin diyorsun,
Biraz deli olmak gerekiyor biliyormusun,
Yoksa,
Çekilmiyor anlýyormusun.
Birazdan radyomu açýp dinlerim,
Bu þarký ikimize olsun dediðim ne çok þarký var.
Birde Rauf naci var þiir okuyan,
Beni alýp sana getiren,
Özleten özlettiren.
Þimdi ne çok arýyorum seni bilsen,
Sesini yüzünü.
En çok geceleri arýyorum seni,
Gecenin hüznü farklý ondan mý.
Belliki sana sýðýnmak istiyor yüreðim,
Her gece farklý bir hüzün düþüyor omuzlarýma,
Kaldýramadýðým
Oysa kulaðýna söylemek istiyorum,
Seni sevdiðimi.
Saçlarýnda uçurtmalar uçurup,
Gözlerinde yýldýz tutmaktý niyetim,
Yapamadým.
Artýk yorgun bir yürek taþýyorum,
Çabuk kýrýlan incinen,
Bir o kadar özleyen.
Avuç içlerini öptüðüm gün,
Yorgun olsam da,
Mevsimlerin caný cehenneme.
____Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba/19/02/2016
Sosyal Medyada Paylaşın: