GÖNLÜME CEMRE DÜŞTÜ

Her bahar geldiðinde günüme gün katarým
Sen yanarken güneþte ben gölgemi satarým

Aðaçlar çiçek açar topraklar kavrulurken
Rüzgar denizden eser saçlarýn savrulurken

Ben hep seni düþünür, senden yardým isterim
Ýnsanlar mal peþinde bu nasýl hayat derim?

Senin güldüðün zaman baþýmda þimþek çakar
Kalbim yerine sýðmaz hararet beni yakar

Karanlýk dünyamýza güneþ gibi doðarsýn
Ay karanlýk gecede karanlýðý boðarsýn

Çile içinde çile yanar durur gözlerim
Kavrulan yüreklere merhem olmaz sözlerim

Bir kapý kulu gibi bekler dururum burda
Kafam darma daðýnýk gönlüm sorarsan hurda

Baki deðil bu dünya gelenler gidecekler
Azrail baþucumda her saat beni bekler

DOÐANAY’ým deyince Hak’kýn Kapýsý üçtü
Bir ilkbahar sabahý gönlüme Cemre düþtü!

Kemal DOÐANAY


Sosyal Medyada Paylaşın: