Kabuğuna Gömülür Kaplumbağalar
trtiger
Kabuğuna Gömülür Kaplumbağalar
Ýnsan, en çok kendinin katili olur, denemeler yoluyla.
Kendi sesini, empire state binasýndan atarsýn tutmazlar.
Birinin üzerini doðrultmuþsan silahýný,
Ýlk önce kendini vurursun.
Birini yýllar önce hatýralarýný sakladýðýn
o yýrtýk daðarcýðýndan çýkarýnca
Dersin ki ben mi yaþlandým
Sen mi genç kaldýn?
Anýlarý, yok edemez hiçbir sihirbaz.
Ýnsan, kendini yargýlamaya
hiç bir zaman baþlayamaz
Hep aynadan yüz çevirir
Bu kan görünce, bayýlmak gibidir biraz.
Bu biraz da kendine kör olmaktýr.
Ölüm,hayatýný çekince
Tek ayaðýndan çukura
Þefkat giyer üzerine insan
Piþmanlýklar kapýsýný zorlayýnca.
Yola çýktýklarýný, yolda bulduklarýnla
Yürümek için yol yaparsan
O yollarýn üzerine basarsan
Mesala iþin bitince bastýðýn gibi izmarite, ayakkabýnda izi kalýr.
Söyleyememek,
En az zararla atlatmak demek deðildir
Her zaman.
Insan,en büyük soykýrýmý kendine yapar
En çok kendini yaðmalar, kendini yakar,
En çok kendini kurþuna dize
Kendi gözlerinin önünde.
Piþmanlýk, týrnak gibi batmaya baþladý mý
O týrnak yerinden sökülecek demektir.
Sevgili anneceðim:
Size içimin
karanlýk, korkunç, fütursuz,
Solgun, renk çýðlýðýný
Size içimin
bir iþe yaramayan, vazgeçilmiþ,
terk edilmiþ anýlarla dolu bodrumunu
Göstermeyi ne çok isterdim.
Lakin orasý
eðilip bakmak fiiliyle görebileceðiniz
bir kuyu deðildir.
Sonsuz, uçsuz, bucaksýz, sýnýrsýz,
vatansýz, aþksýz, insansýz bir yerdir.
Sizi oraya indiremem
sevgili anneciðim
Siz beni hep güçlü hayal ettiniz
Orasý,
Acýlar denizim, ümitsizlik ekili ovalarým,
çorak düþ tarlalarým, çürük düþ kýrýklarýmdýr.
Orasý gereksiz,
iþe yaramayan, canýndan ümidi kesilmiþ
eþyalarý koyduðumuz,
tavandaki odanýz gibidir.
Anneciðim, benim içim elektriksiz köylerin,
köyden uzak karanlýk ovalarý gibi korkunçtur.
Benim içim sizin göçebe alnýnýz gibi engebeli
Gözleriniz gibi tenha
Elleriniz kadar yalnýz
Zaman kadar ýssýzdýr.
Anneciðim,
Ölüm, damarlarýmda deli taylar gibi koþmaktadýr.
Anneceðim,
Ölüm, baharla çaðlayan nehirler gibi çoþmaktadýr.
Deve gibi sýrtýnda taþýyor insan ölümünü
Kaplumbaðalar, öldüklerinde kabuklarýna gömülür.
Sevgili anneciðim,
Tüm dingil yaralarýmý
Senin pencere önlerine gömdüðün
Kýrmýzý biberler gibi
Yaralarýma gömdüm.
Sevgili anneciðim,
Siz küçükken hep bana
büyüklerin eskilerini giydirirdiniz
Onlar hep bana bir kaç beden
Büyük olur
Ya da bir kaç senenin planý yapar
Bir kaç beden giysiler alirdýnýz.
Sizden kopya çekmiþ olacaklar ki
Üzerime büyük tanrýnýn bana diktiði
Hayat denen bu elbise.
Içim:
Hitlerin gaz odalarýndan
Amerikanýn atom bombalarýndan
Kitle imha silahlarýndan
iletiþim araçlarýndan
siyasetçilerden
yeni düzenden, düzmeceden,
ekonomiden faizden
hisse senetlerinden ilahiyatçýlardan, yahudilerden,
paralel yapýlardan
Daha tehlikelidir.
Anneciðim,
Sizin gül kokan ayaklarýnýz
Benim ömrümün dikenlerine
Bassýn istemem.
Ýçine yýldýzlar serpiþtirilmiþ gözlerinizin
Ýçine, umutlar, yeni gün, akasya aðacý saflýðý
yükleyip sefere çýkardýðýnýz oðlunuzun,
Batýþýný seyretmesini istemem.
Anneciðim,
Elleriniz
Her gün göðsümde büyüttüðüm
Özgür Kudüs hayalidir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.