Nefes

Yeryüzünün siyahý ile gökyüzünün mavisi gibiyiz nihayetinde,
Göðe çýktýkça dibe batýyoruz.
Masum ruhlarýmýz bulaþtý en günahkar bedenlere.
Belki de zihin’imiz en baþýndan bulmuþtu yerini,
Belki de hiç var olmamýþtý.
Dibe battýkça göðe çýkýyoruz.
Þimdi günahkar ruhlar masum bedenlerde gizli.
Yanlýþýn içindeki doðru kadarýz.
Peki yanlýþ olan ne? Yada doðru kavramý burada nasýl devrede?
Zihnimize kazýnmýþ olan bu iki soru,hayat noktamýzdý.
Bu,bir bedenin
Zincirlere baðlanmasý,
O ruhun;
Özgürlüðü için savaþmasý ve zihnin ortada kalmasý gibidir.
Zira biz bir avuç toprak ve bir okyanus dolusu nefes kadardýk.
Oysa,insanlýðýn hiçliði
Zihinlere bile zincir vurdurtan bedenlere sýkýþmýþ.
’’Peki neden kaçmýyoruz? ’’
Ben söyleyeyim;
’’ Çünkü, Tanrý’nýn nefesi ile var olduk ve þimdi varlýðý ile hiç oluyoruz..’’
Sosyal Medyada Paylaşın: