YAĞMUR VE KÜÇÜK KIZ
duyduklarý bir hayli üzmüþtü aslýnda küçük kýzý
yanaklarýnda ki çiller ýslanmýþtý aðlarken
kýrmýzý kýrmýzý kirazlar
al yanaklý elmalar
eþki erikler
çilekler
yiyemiyecekti bu sene
kuraklýk olunca
yaðmur yaðmaz
yaðmur yaðmayýnca dereler akmaz
kýrlarda çiçekler açmaz
güller mis gibi kokmazmýþ
aðlamýþtý konuþulanlarý duyunca
ne olduðunu bilmese de
kuraklýk nasýl bir canavarsa artýk
çok korkmuþtu yine de
ne yapacaklardý þimdi
kara kara düþünüp üzülmüþtü
ya köylerini hiç terk etmezse
bu canavar
henüz çok küçük bir çocuktu
nasýl büyürdü yemeden
kara dutlar
çeri domatesler
salkým salkým üzümlerden
ama þimdi umut doluydu yüreði
yaðmur duasýna çýkýlacak
demiþti muhtar emmisi
adý gibi emindi
yaðmur yaðacak ve canavar suda boðulacaktý
ninesi öyle demiþti
ve
devam etmiþti
bak yavrum bizleri yaratan
çok cömerttir
Rahman’dýr
Rahim’dir
bizim onca günahýmýza raðmen
yine de verir
hep verir
biz sýkarýz avucumuzda kýyamayýz vermeye
o acýr bize merhamet eder yine verir
bunca cimriliðimize
onca kinimize arsýzlýðýmýza raðmen
akýttýðýmýz kanlara
kýydýðýmýz onca canlara raðmen
yine verir yine verir
þemsiyesini de aldý eline
düþtü yola
sarý saçlý maviþ gözlü
küçük kýz
kocaman amcalar
teyzeler
dedeler ve nineler arasýnda
kalabalýkta görünmüyordu bile
kelebek gibi nazenin bedeni
mor çiçekli kýrmýzý kadife eteðiyle
tek o küçük kýzdý
þemsiyesiyle gelen
umut yüreðini koskocaman bir bulut gibi kaplamýþtý
küt küt atýyordu kalbi sevinçten
ne nefrete ne kine
kötülük adýna hiç bir þeye
yer yoktu yüreðinde
inerlerken daðlardan yaylaya
saðanak saðanak baþladý yaðmur
adeta
bardaktan boþanýrcasýna
yað yað yaðmur
teknede hamur
ver Allah’ým ver
sulu sulu yaðmur
küçük kýzýn sesi çýnladý yaylada ovada
gökyüzüne kaldýrýp baþýný
gülümsedi minicik aðzýyla
kocaman
yaðmur sularý yuttu doyasýya
kimbilir belki de
o gün ve her zaman
sevinçten aðlýyor bulutlar
masum küçük kýzlarýn hatýrýna
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.