Kanatsiz uçmak

Kanadý olmadan uçamýyorda insan,
Kanadý kýrýk hissedebiliyor nedense ...
Ne tuhaf. Ne büyük haksýzlýk deðil mi ?
Ömür boyu iþin cabasi en büyük imkansizliklara gebe kalýrken, konu mutluluk olunca birden bire doða kanunlarýna birakiveriyor kendini.
Acý çekmek herkesin boyun borcu,
Tebessümlerde elbet biraz hüzün ... ve birde yalnýzlýk var tabi.

Oysa özünde ufak bir çocuk gizler her zamana yenik düþmüþ yürek... ve zaman zaten hep olmadýk zamanda haddinden fazla çabuk geçer.
Kime sorsan masum.
Kime sorsan aciz.

Bir kez de görmedik ki ’ben kötüyüm’ diyeni.
Konu belkide tam da burda baþlýyor ...
Kötü olmak.
Neye göre ? Kime göre ?
Hepimiz kendi ömrümüzün savaþcýsýyýz en nihayetinde ... hepimiz bir ömre göre kahraman ...
Peki kahramanlar - kötü olabilir mi sence ?
Peki ya iyi olmak ? ... neden hep bir baþkasýnýn gözünde gizli kalmalý benliðin tanýmlamasý?
Kör ise mesela ? Yada çaðýmýzýn hastalýðýna tutulmuþ zavallý bir Umursamaz ise kendisi ?
Nerden çýktý kötünün gözüne dahi iyi görünme mecburiyeti ? Ne ara yabancýlastik bu denli kendimize?
Ben mesela. Ne zaman deniz görsem, yada bir su birikintisi... Durgunlasirim. Bogulurum derinlere dalan gözlerimde... Deniz olurum sanki. Baktýðýma benzerim. Anlattýðýma benzerim ... Ve belkide iyi yerine çok fazla kötüyü anlattigimizdandir bu öfke, bu karanlýk. Belki baktýkça benziyoruzdur istemediklerimize. Belkide vakit sessizce çekilip bir köþeye, yönünü iyiliklere cevirmekte. Kim bilir ... belkide sorun ne iyilik nede kötülükte.
Sosyal Medyada Paylaşın: