SPASTİK ELLERİM
DESTAN
Hanýmefendiler-beyefendiler!
Bu anlamlý gecede,
Mutluyum sizlerle olmaktan birlikte...
Yüksek maneviyatlý bu gece
Gururluyum bir güzel anneyle tanýþmaktan...
Gözleri dolu dolu
Yüreði pare pare
Ama hiç belli etmeden
Anlattý,
Yavrusunun saçlarýný okþarken
Ne güzel anlatýyordu
Kelimeler inci inci dökülüyordu
Öve öve bitiremiyordu
Bir görmeliydiniz ki!
Annesi övdükçe
Bebek akýllý, delikanlý
Çok mutlu oluyordu
Benimde sizin gibi güzeller güzeli bir annem vardý
Oda benim saçlarýmý okþardý
Oda gözlerime bakýp bakýp
Hiçbir hüneri olmayan benimle övünür, umutlanýr dý
Bu anlamlý gecede
Ayný masayý paylaþtýðýmýz anne dedi ki:
“Bir dileðim var Allah’tan;
N’olur N’olur
Almasýn benim canýmý önce yavrumdan”
Umut feneri sönmemiþ meþ’ale gözleriyle
Ve biraz utangaç, titrek sesiyle
“Daha önce bir yazarla,
Tanýþmamýþtým bir þairle
Elinizi sýkabilir miyim” dedi
O an nasýl utandým
Nasýl sýkýldým bir bilseniz!
Bu eller,
Þiir yazan bu eller
Ne iþe yararsýnýz siz?
Ne iþe yararsýnýz?
Bir yara sarmaz-sýnýz...
O an saklanmak için
Bir delik arayan
Bu ellerimden nasýl utandým
Ah bir bilseniz!
Uzattým suçlu ellerimi
Kelepçesine sarýlýr gibi
Ellerime baktým ve çok kýzdým
Bir yoksulun halini bilmezsiniz
Kaldýnýz mý hiç evsiz-barksýz
Hiç aðladýnýz mý geceleri
Yalnýz ve sessiz sessiz?
Ne demek,
Ne demek efendim?...
Ellerim çok mutlu olacaktýr
Sizin o emek kokan
Yavrusuna sevgiyle dokunan
Yirmi yaþýndaki bebek gibi muhtaç olan yavrusunu
Yediren, içren,
Yýkayan, paklayan
O mübarek ellerinize dokunmak
Bir kitap gibi, ellerinizi okumak
Ellerim,
Ellerim çok mutlu olacaktýr
Bir insan olarak
Sýcak-soðuk
Yaz, karakýþ demeden
Elleri kýnalý köylü gelinler gibi
Dayak yer ama
Haram yemeden
Ya da bilmem daha nerelerde
Ömür törpüleyen
Nice anneler gibi
Nasýrlý, çilekeþ elleri gibi
Bir gün...
Bir gün olsun
“of aman” demeden
Ömrünüzü adamýþsýnýz evladýnýza
Bir gün...
Bir gün olsun
El âlem gibi,
Takýp takýþtýrmadan
Düðün-bayram
Süslenip gezmeden
Bir gün...
Bir gün olsun
Þöyle doya doya
Kahkaha atmadýnýz kadýnca
Bir ömür adadýnýz
Karýnca-kararýnca
Bu kocaman yüreðinizden
Bir büyük aþk,
Bir büyülü sevda dokumuþ-sunuz dünya atlasýna
Al al bu ellerimi senin olsun
Þiir yazmaktan gayri
Bir iþe yaramazlar
Al senin yanýnda kalsýnlar
Bu özel çocuðu
Ellerinle birlikte yusun
O gül kokulu
Ellerinle birlikte uyutsun
Güneþ bile
Sizin ellerinizde ýsýnýrken
Toprak bile
Damla damla ýslanýrken
Aðaçlarýn tomurcuk açtýðý
Bülbüllerin þarký söylediði
Denizlerin köpürdüðü
Lavanta kokulu
Ellerinizin yanýnda
Ne kýymeti olabilir ki;
Benim bu zavallý ellerimin?
Tokalaþmak için uzanan utangaç ellerim
Öyle bir ele dokundu ki;
O an þimþekler çaktý
Ay karardý
Yýldýzlar kaydý
O an kendi annemin
Gözlerini gördüm gözlerinde
Sesini duydum
Ýnce dudaklarýnda
Bir mahkum gibi
Teslim ettim ellerimi, ellerine
Bir gülü dalýnda okþar gibi
Bir þarký aþkýný arar gibi
Bir gurbetçi sýlaya koþar gibi
Ellerim feda olsun,
Ýnsanlýk adýna savaþan insan gibi
Daðlarý delen tren gibi
Meçhule giden gemi gibi
Al-al bu ellerimi
Ellerine güç verir bel ki!...
Bu sizdeki kocaman yürek
Bu sizdeki koskocaman aþk
Bir senin gözlerinde gördüm bil ki;
Geri verme N’olur sende kalsýn
Ellerimi geri istemedim ki!
Þaþkýným,
Bu ne büyük bir umuttur sizde ki?
Bitmez-tükenmez
Bir koca derya sanki!
Ýþte böyle böyle tarumar oluyor bu þair yürek bendeki;
Anne!
Ay yüzlü,
Tanrý’dan sonra evladýyla sözlü
Ellerinde erguvanlar açan anne
Býrakýrken bana ellerimi
O çok mutluydu
Ama...
Ama bir bilse beni
Paramparça olan sol yanýmda
Nehirler akarken içimde
Nasýl yandýðýmý
Bir bilse
Aþk yazan
Dert yazan
Güneþin þavkýnda
Buz tutmuþ ellerim
Çok mahcuptu þimdi
Bende sizin gibi;
Çok görmüþtüm,
Birçok engelli kardeþlerimizi
Düþerdi ardýna top oynayan hýnzýr çocuklar
Bedenin kýymetini bilmeyerek
“Deli deli, kulaklarý küpeli” diyerek
O an saðýr olur engelli annesi bilerek
Konu-komþu, çoluk-çocuk
Mahalle, cümbür-cemaat
Pikniðe giderlerken
Onlar bakakalýrlar pencereden
Olsun, o yinede çok mutludur
Evladýna sarýlýrken
Bu akþam,
Bu masada
Bir büyük ders aldým
Bu mübarek anneden
Son sözünde;
Yine tekrarladý hüzünlü sesiyle:
“Allah; almasýn canýmý
Evladýmdan öncesi”
Ben bilirim bu evlat acýsýný
Öyle bir sarsýlýrsýnýz ki
Yanýnda dokuz þiddetinde deprem nedir ki?
Ve onun için hep derim ki:
Anne-babalar,
Evladýný gömmelidir
Kendinden öncesi...
Son sözümde derim ki:
Siz hiç engelli bebek doðurdunuz mu?
Sizin hiç engelli kediniz, köpeðiniz
Çiçeðiniz, böceðiniz oldu mu?
Sizin hiç bu güne kadar
Bir engelli annesi arkadaþýnýz oldu mu?
Ya da bir engelliyle
Empati kurdunuz mu?
Ya da... Ne bileyim iþte?
Eksilmesin gövdenizden bir uzvunuz...
TURAN KARATEPE
bectkar@hotmail.com
04 Nisan 2015, saat 05: 25
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.