Farkýndamýsýn bilmiyorum ama sensizlik deðil içimi yakýp yakýp kavuran, Umarsýzca tavýrlar sergileyen, dünyayý sadece kendi etrafýnda dönüyor zanneden sensin sen.
Sen kimsin nesin be, Dönde bir bak geçmiþine, hayatýndýr seni terk eden. Hint kumaþlarý bile, artýk her yerde bulunurken, Paha biçilmez bir tablomusun, yoksa biçilmez kaftanmýsýn sen.
Kaf daðýnýn ardýndaki zümrüdü ankamýydýnki eþi benzeri görülmeyen, Yüce daðlarýn üzerinde bile kara bulutlar dolanýrken, Gece güneþimiydin ki hiç bir zaman görülmeyen sen.
Güller bile zamaný geldiðinde solar, Bilmelisinki her mevsim deðil ilkbahar, Unutma ki her gece binlerce yýldýz kayar. Sensizlik deðil gülüm bana vefasýzlýðýn koyar, Terk edipte giden yinede sen.
Canýmý yaktýðýný zannetme sakýn, banada vuslat elbette yakýn, Seni seviyorum diyenlerden sakýn, istersen þöyle bir etrafýna bakýn, Unutmaki ey fani, ölüm bize Þah damarýmýzdan yakýn. Vicdanýnýn hesabýný verecek olan sen....
20.01.2016 ESÝN ÖZTÜRK Sosyal Medyada Paylaşın:
Esin Öztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.