İSTANBUL

Çilelerim köprü, oldu boðaza,
Halimden anlamaz, kulun Ýstanbul.
Derdimi anlattým, ben kýrýk saza,
Neden hep sevdalar, yalýn Ýstanbul.

Bir baþýma koyma, sakýn ha beni.
Bu gelen umutsuz, sevda treni,
Dönmüyor diyorlar, daha gideni.
Yöreme çok uzak, yolun Ýstanbul.

Kimler kýsmet, talip çýktý tapuna.
Aþýðým ben senin, zarif yapýna.
Esirim, kölenim, kulum kapýna.
Neden sarmaz beni, kolun Ýstanbul.
.
Kalbimde bir sýzý, inceden ince.
Mehtabýn usulca, tene deðince.
Caným sana akar, yerli yerince.
Hasta etse bile, yelin Ýstanbul.

Göz yaþýmý rüzgar geçerken sildi,
Dalgalar sevdamý duydu eðildi,
Martýlarýn sesi birden kesildi,
Akar iki yana, selin Ýstanbul.

Sensin sevda yüküm, cananým, caným.
Kaleme alýrým, dedim ozaným.
Susmasýn mahþere, kadar ezaným.
Kalbe huzur verir, halin Ýstanbul.

( ÇANKIRILI ÞAÝR )
Berat Selçuk Ceyhan
Sosyal Medyada Paylaşın: