eski bir bellektendi,
yürümek denizinde alýþýlmýþý yaþamanýn adý.
kulaçsýz fersahlar alýyordu sokaklar,
anýlarýmýn kavþaklarýnda.
fakat
neden sonra,
bir ’yol vermek saygýsý’nda dizildi boðazýma sözcükler.
akýl öðün ediliyordu
haznesi dolu sorularýn, soðuklar almýþ gövdesine.
peki
sorarým size
hangi felsefenin ilkesiydi gülümsemek?
pardon
biliyordum;
yoldaþtý sorular ve boþ cevaplar.
peki
o zaman,
ritimsiz bir diz çöküþ dinleniþinde
bir heyulanýn asude sesine yaslayýn beni.
ki
tuþlarýna uzak kalmayým, geleneksiz þemalarýn.
çünkü
bakarsýnýz,
tersinir iþlemez
her zaman
nar suyunda kapý aralýðý konuþmalarým.
çünkü
bakarsýnýz,
bir ütü kavrayýþýnda
düz ederim korkuluklarý.
çocukluðuma saplanmýþ
yeni yaþlarý
üflediðimle kalýr
sancýlarým.
yine de
aman sakýn;
deðiþmek sýzmasýn
boþluklarýndan,
yaþamak denen anlamsýzlýðýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.