Kanatsız fırtına

Yalnýzlýðýn en uç noktasýnda, yine sensiz yine kimsesiz.
Bitip giden deðil yitip giden bir þeyin ardýndan bakar gibi bakýyorum.
Aykýrý zamanlar bunlar, gök yarýlýp yer içine giriyor.
Kendim için olmayan korkularým var.
Cesaretimden büyük, endiþelerim.
Ölmek için acelem
Yaþamak gibide, bir mecburiyetim var.
Gökyüzünün baþka rengi de varmýþ!
Küçük yüreðimle havalara bakýyorum.
Tarla kuþlarý haber getirmiyor...
Eriyor yaðlarý gönlümün tutundu serabýna aþkýn.
Akýyor deli gönlüm!
Ve ben!Bilemedim!
Yine belirsiz bir zamana emanet ettim,
Ayný zamana denk düþen derme çatma hayallerimi.
Önüne serilmiþ koskoca göðün...
Deli bir þiiri öpüp koyuyorum avuçlarýna!
Çýrpýnan kanatsýz bir fýrtýna þu anda.
O kadar küçüktüm ki aslýnda, bulmadým kendimi
Öyle bir kayboldum ki "sen kimsin" dedikçe, bulabilene aþk olsun...
Sosyal Medyada Paylaşın: