Keder yumaðýndan sarýlý bir gün kalýr geriye
nihayetsiz bir gidiþat ömrün çeperinde sýðýntý
yaðmur çamur kar siyaha boyanmýþ gecenin ucunda sabah
karlar uyanýr bahçemizde çocuklarýn ellerinde
kýþ vakit soðuðun sýzýsý iþler tenine
kýrmýzý paltolu çocuklar üþümeyi bilmezler
atkýlarý bereleri vardýr ellerinden tutan analarý vardýr üþümezler
kimsesizler üþür evini yurdunu kaybeden
annesiz babasýz sevgisiz büyüyen çocuklar üþür
üþümek yüreðini acýtan bir duygudur tarifsiz nasýl unutulur
öfkedir büyüyen içinizde denizler kadar büyük
çaresiz bir kaderin býraktýðý sessiz iz
bir umut feneridir karanlýk bir sokakta parlayan bir ateþ bir ýþýk
bir rüyadýr sýcak çorba sýcak aþ sýcak ekmek
ýþýðý yanan bir pencere bacasý tüten bir ev
sevmekle kimsesizlik ayný denklemin içinde deðil
taþlýk dikenlik daðlar kadar fark vardýr arasýnda
Kýþ en çok kimsesiz çocuklara çok gelir...
Nurten Ak Aygen
19.01.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.