Sen Gülümsedin

ölüleri yataðýndan uyandýran rüzgar
sizi güneþli bahçelerin gündüzünden alýkoyduk
kalp kalbe deðerken hissedilmiþ
sevgi yüklü labirentler

serpilip doluþtuk boþluða
en mutlu beyaz yazýn sýcaklýðý
en çýlgýný ile öpüþtük daðlarýn
dallarýn ve aramýzý süsleyen duygunun þefkati
saf bir yalnýzlýktý kar tanem

korku aþarak korku göðünü buldu
her sarmaþýðýn kök dibinde esinti
tenle tutuþurken aþka kesildi
büyüdü ellerimin dans dudaðý dudaklarýnda

artýk sonu gelmez bir þarkýyla yalvarýyorduk tanrýya
bitmek bilmez heyecanlarýn soluklandýðý ara
ay ile gülümsemeyi doðurdu kadýn
ellerin ellerimle tutuþtu
taklalar atýyordu beyaz güvercinler karanlýða

kanatarak uçurumun sonuna geldik
sen gülümsedin
ben gülümsedim
gülümsedik bu sonsuz ayrýlýða
çanlar karmaþadan artan dipsiz kuyu
çýnladý sesin
küçük bir oyunmuþ gibi sarýlmak istedim
nefesinden sýzan rüyaya.

Sosyal Medyada Paylaşın: