Elvedasýz vedalar diledim...
Yitik fidanlarýn ardýndan
Sonra boy verdi yaslý bahçelerde
Kan gülleri, yediverenler,kardelenler...
Biz ki ne çok yanmýþtýk
Her defasýnda doðup küllerimizden
Ayaða kalkmýþtýk...
Düþlerde dolanýrdýk deli divane
Püsküllü belalarý kucaklardýk hep
Arsýz gülüþlerimizle
Meydan okurduk meydanlarda
Yazgýsý bozuk dünyaya...
Ateþe adanmýþ adaklarý
Ant içtik
Mavi sularda boðmaya...
Kardeþçe bir dünya için
Baðýrdýk sesimiz kýsýlana deðin...
Habil ile Kabil’den mirastý
Kardeþin kardeþine düþmanlýðý
Tüm renkleri ile sarmalýydý
Bizi birbirimize göðün kuþaðý...
Doðruluðuna þüphe yoktu o ilahi terazinin
Kefelerinde kefenlere büründük lakin
Kendini her þeye muktedir sandý insanoðlu
Asýl muktediri unuttu...
Ve etten bedenine taþtan bir kalp yonttu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.