elbet cemre düşecek

canlar serilmiþ bu topraða, düþmüþ canlar topraða
ay selamlamýþ kan denizini,ay sevdalanmýþ bayraða
göðsüme saplansa tüm yýldýzlar,güneþ kalsa bir mýzrak
kanýný yýkadý gül yaðmurlarý, mehmedim düþtü topraða

ey, varlýðýnýn sebebini hikmetini, okumamýþ üst akýl,
bir karýncanýn dahi ezilmesine, müsaade etmeyen din var.
eþrefi mahlukatsýn ama, gayri imtina etmiþsin, bu ne akýl?
hürmet ve merhamete meyletmeyen, zalimlere alkýþ var…

üç beþ soysuz… evet; üç beþ soysuz kan döker, cana kýyar hoyratça
Ýsterdim ki; canlar, “canýn kýymetini bilenlerin elinde yetiþsin .”
derdimi bastým yüreðime, saklarsýn, kýymetlidir, dedim usulca
ki;din edebinden uzaklaþmýþ kafa, hürriyetin tadýný nereden bilsin?

düþecek… düþecek cemre düþecek, elbet bir gün topraða!
ama derim ki; “önce düþmeli kalplere, ýsýnmalý kör kalpler.”
destan yazdýk gönüllüyüz, sular içildi edep pýnarýndan,
sen; muhkem ve kavi isen, uyanacak elbet kör kalpler…

havada, hep havada kalacak deðil ya, üþüten soðuklar
düþer bir gün suya da, düþer sonra topraða!
anam derdi ki; kapat oðul; rüzgar almasýn kovuklar,
Ýnsan, kalbinden belli olur, “yüreðinde saklýdýr maya"
yusuf erdoðan/konya


Sosyal Medyada Paylaşın: