Kendimle Kavgam

Günüme ölüm yazýlý dudaklarýmýn suskunluðunu
Örtüyorum geceyi döven rüzgarlarýn kanatlarýyla
Yoruluyorum üzerime karabasan gibi çöken ihanetlerin
Açtýðý oluklarda sürüklenmelerimden
Yýkýk her köþeyi milim milim ezberlerken
Köhne düþlerim
Terk etip gitme derdine düþtü hain gülüþlerim
Ellerimi soktuðum her taþýn altýn da
Çýðlýklarým ýsýrýrken parmak ucumu
Bulutlar tükürdü yüzüme en serin düþümü
Ve teslim almýþken tüm þehri rüzgarýn o týlsýmý
Bu gece yine okudum o faslýmý
‘’Çingene bir gönüle tutulup kaldýn gönül
Her derdin üstüne yazýlýp kaldýn gönül’’…
Fosforlu gecenin ahenkine kapýlýp gidiyordu anýlar
Bir ben kalýyordum benden uzak bir benle
Baktýðým aynada yabancý bir sima
Ýþte bu sensin diyordu bana
Bu kadar düþtüm mü diye mýrýldanýrken
Bir yumrukla daðýldý karþýmda ki ben
Akan kan bile kýrmýzý deðildi
Kim bu baþkalaþmýþ yaratýk diyordum kendime
Tüm kumaþlar küçülmüþ gelmiyordu üstüne
Bir çýplaklýk ki saklayacak bir ben olmayan
Böyle bitecek hayatýn diyordu hiçbir sonu olmayan
Kendimle kavgamdý ne galibi ne maðlubu olmayan

Sosyal Medyada Paylaşın: