ERKEN AKŞAMLAR (62)

ERKEN AKÞAMLAR (62)

Güneþ ýsýtmýyor mevsim deðiþmiþ.
Gündüzleri yutan erken akþamlar.
Gün aydýnlýðýný sanki tüketmiþ.
Karanlýðý tutan erken akþamlar.

Bir gariplik çöker ikindi vakti.
Sanki bulutladýr karanlýk akdi.
Gündüzleri bile geceye çekti.
Ruhlarý karartan erken akþamlar.

Gönül sýzýsýdýr hissedilen ses.
Hep yalnýzlýk hissi alýnan nefes.
Karanlýk örtüdür bir gizli kafes.
Zamaný kuþatan erken akþamlar.

Çökünce yalnýzlýk yüreðin yanar.
Yandýkça bir yandan kanar da kanar.
Her gün hanemize gelip de konar.
Gündüze bir bühtan erken akþamlar.

Güneþin sunduðu o ýþýklarý.
Karanlýk örtse de kýrýþýklarý.
Nice sevdalarý, nice aþklarý
Geriye býrakan erken akþamlar.

Sevgidir dünyada en büyük deðer.
Sevgisiz yaþamak zulümmüþ meðer.
Dertler dert üstüne gelmiþse eðer.
Gönle hüzün katan erken akþamlar.

Bedenler çok yorgun akýllar durgun.
Gönüller sevdaya derinden vurgun.
Ruhlarý sormayýn ahrete sürgün.
Pusulara yatan erken akþamlar.

Kara bulutlardýr cadý kazaný.
Gündüzleri yutan oyun bozaný.
Sebebi bilinmez Zayi Ozan’ý.
Yalnýzlýða atan erken akþamlar.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 11/01/2016Pazartesi
Yayýn : 12/01/2016 Salý
www.edebiyatdefteri.com/siir/986654/

Sosyal Medyada Paylaşın: