Aðlamak dinlendirir insaný derler. Bilmem dinlendir mi? Bilmem ya, aðlýyorum iþte .. Usuma getirip eski günleri, Köyümü anýmsayýp, Anamý, babamý, kardeþlerimi, Sevgilimi, dostlarýmý, Köylülerimi anýmsayýp, aðlýyorum. Aðlýyorum iþte .. Ben deðilim aðlayan, duygularým. Duygularýma baðlý olan, Gözyaþý pýnarým.
Hep çaðlýyor o pýnarýn sularý, Hep akýyor durmadan... Belki de boþalmak istiyor bir an .. Oysa boþalmak bir yana, Gittikçe çoðalýyor kaynaðý. Çünkü özlemlerden alýyor o pýnar suyunu, Duygulardan alýyor. Duygular ki bitip tükenmeyen, Özlemler ki, gittikçe güçlenen...
Neyi özlemez ki insan? Sýlasýndaki her varlýk, Özlem kaynaðýdýr gurbettekinin .. Bu taþtýr, topraktýr, aðaçtýr, Ýnsandýr ya da hayvandýr, Miniminicik bir serçe, Ufacýk bir tavþandýr...
Neyi varsa sýlada, Hepsini özler insan... Özlemekle kalýr mý? Kalmaz elbet. Özlemlerini yansýtýr, nice yüzlemlerde, Mektup yazar, þiir yazar, Öykü yazar, anýlarýný yazar... Yine de alamaz kendini, Açar kapaðýný gözyaþý pýnarýnýn, Gözyaþlarý sýzar yazdýklarýnýn üstüne .. Aðlamýþtýr iþte yine ..
Mektup alamamýþtýr, belki sýlasýndan. Yalnýzdýr, bir dost bulamamýþtýr. Gerçekleþmemiþtir kurduðu düþler, Sevgilisinden beklediðini alamamýþtýr. Sitem etmiþtir dünyaya, Sitem etmiþtir her þeye bir anlýðýna .. Yalnýz görmüþtür kendini, Yalnýz, yapayalnýz .
Tek dostu vardýr onu býrakmayan, Tek dostu, gözyaþý pýnarý. Kötümser duygulara kapýldýn mý, Siyiverir yanaðýna o pýnarýn sularý. “Korkma, ben varým!” der, Okþar yanaðýný ..
Onlarla avutursun kendini, Gel benim biricik dostum, Gel, gel dersin; Senden baþka kimim var? Öyleyse durma sen, Çaðla ey garip pýnar! Çaðla dilediðince .. Damla! Damla sen yanaklarýma! Selam getir sýladan. Varsýnlar, aðlýyor desinler bana .. Desinler, ne çýkar? Aðlamak suç mu? Aðlýyorum iþte .. Dinlenmek için, Yalnýzlýðýmý yenmek için, aðlýyorum...
Darýlma gözyaþý pýnarým, Tek dostum, Saðlam dostum, darýlma! Suç sende deðil ki, Kafamdaki duygular bulutunda, O bulutu sürükleyen, Özlemler rüzgârýnda .. Dahasý, o rüzgârý yaratanlarda, Kendini özlettirenlerde. Belki de özleyenlerde .. Yoo! Yo! Bunu onayamam. Özlenen ne yapsýn? Özleyen ne yapabilir ki? Suç dünyada dostum, Suç evrende .. Bizi sýlamýzdan ayýranlarda...
Onlara karþý direnelim! Gözyaþý pýnarý çaðlasa, Gözlerimiz aðlasa da, Umudumuz yaþamalý .. Yaþamalýyýz dostum, yaþamalý! Yaþamýn tadýný alarak, Bazý aðlasak bile, Çoðu kez gülerek yaþamalý .. Gözyaþý pýnarý elemlerin deðil, Mutluluðun pýnarý olmalý .. O pýnardan üzüntünün deðil, Sevincin gözyaþlarý damlamalý! Öyle deðil mi, gözyaþý pýnarý?
Arif GÖLGE (Ankara, 28 Ocak 1983) Sosyal Medyada Paylaşın:
arif Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.