Herkes güneþi severken ben yaðmuru sevdim, herkes yakýný ben uzaðý. Onlar maviyi, yeþili sevdi ben siyahý, en pahalý çiçeklerdeyken gözleri, ben sade beyaz bir papatyayý sevdim.
Sýradan olmadým hiç, sýradýþýydým hep. Nerde olanaksýz varsa ben oldurmaya çalýþtým. Akýllýydým ama çokça deli, kimi zaman sessizdim ama epeyce serseri. Sustum kabullendim sandýlar, suskunluðum onlara savurduðum en alâ küfürdü halbuki.
Sonra onlar büyümeyi seçti, ben çocuk kaldým. Eþyalarý, arabalarý, sahte kahkahalarý sevdiler,
bense toprak kokusunu sevdim ve hep gerçekti gözyaþlarým ..
-Leytun Kaplan-
Sosyal Medyada Paylaşın:
Leytun Kaplan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.