BULUNUR MU BİLMEM

Yýlarca özledim çok uzak diyarlardan seni
Bak, tükendi artýk özümde sözümde tükendi.
Serildim yerlere sonbahardaki yaprak gibi;
Beni de yerden süpüren bulunur mu bilmem?

Yaþýyorum, ama sanki ruhsuz bir beden gibi…
Gülmeye tövbe dedim, bir daha gülemem gayri.
Kara topraða girmeye hazýrým bende þimdi
Beni de topraðýma koyan bulunur mu bilmem?

Her türlü yükümü almýþým sessizce bu dünyadan,
Gidiyorum, kimseye veda edip, uðramadan.
Bedenimden caným çýkýp ta, tenim soðumadan,
Beni de sýlama götüren bulunur mu bilmem?

Ömrümü tükettim boþ hayaller, özlemler ile
Bin bir türlü oflar, ahlar, vahlar, eyvahlar ile
Neler ile doldurdum ben yükümü, neler ile?
Beni de þu dünyada anan bulunur mu bilmem?

Hiç kimse acýsýz sevgi, dikensiz gül ummasýn!
Yalan dünyada garipler yapayalnýz kalmasýn!
Söyle be Yükselim, söyle, anlayanlar anlasýn!
Beni de anlayan bir kul bulunur mu ki bilmem?



08.01.2016
Mustafa YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: